Δεν σε ξέχασα

Δρ. Σπύρος Λεων. Σταθόπουλος

Ο Σπύρος Σταθόπουλος, Έλληνας Εθνικιστής διανοούμενος, καθηγητής Πανεπιστημίου της Ιταλίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος Ελληνικών αλλά και  ανταποκριτής Ιταλικών εφημερίδων, γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1940 στο Αγρίνιο του νομού Αιτωλοακαρνανίας. 

Σε εκδήλωση για το Μίκη Μάντακα

Γονείς του ήταν ο Λεωνίδας Σπ. Σταθόπουλος, επιχειρηματίας ειδών ενδύσεως και τουριστικών επιχειρήσεων και η Γενοβέφα Γεωργίου Διαμάντη, ενώ είχε έναν μικρότερο αδελφό τον επιχειρηματία, Γιώργο Σταθόπουλο. Ήταν παντρεμένος από το 1973 με την Ιταλίδα αγιογράφο Συλβάνα-Εκλαντίνα Τσερούλο, [Silvana Eclantina Cerullo], και απέκτησαν δύο γιους, το 1974 τον Αθανάσιο, παντρεμένο και ελεύθερο επαγγελματία, και το 1977 τον Λεωνίδα, διδάκτορα Νομικής και δικηγόρο Αθηνών. Ανιψιός του είναι ο Λεωνίδας Γεωργίου Σταθόπουλος, ιδρυτικό μέλος, πολιτικό και ιδεολογικό στέλεχος του Λαϊκού συνδέσμου «Χρυσή Αυγή» στο νομό Αιτωλοακαρνανίας.

* Βιογραφία
Παρακολούθησε τα μαθήματα βασικής εκπαιδεύσεως στο 3ο Δημοτικό σχολείο Αγρινίου και μαθήματα Γυμνασίου στο 1ο Οκτατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Αγρινίου και αποφοίτησε με άριστα. Στο γυμνάσιο ήταν συμμαθητής με το Θεόδωρο Καραμπέτσο, με τον οποίο έγιναν φίλοι, στη συνέχεια ιδεολογικοί σύντροφοι κι αργότερα συγγενείς, όταν ο Σταθόπουλος έγινε ανάδοχος του Θωμά, δευτερότοκου παιδιού της οικογένειας του Θόδωρου Καραμπέτσου. 

Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη το Φθινόπωρο του 1958 και παρακολούθησε μαθήματα Ιταλικής γλώσσας, ενώ το ακαδημαϊκό έτος 1959-60 μετακόμισε στο Παλέρμο της Σικελίας, και γράφτηκε στη Μαθηματική Σχολή του Πολυτεχνείου, όπου παρακολούθησε μαθήματα για τρία χρόνια. Το Φθινόπωρο του 1963 εγκατέλειψε τη Μαθηματική Σχολή του Παλέρμο και εγκαταστάθηκε στη Νάπολι της Καμπανίας στη Νότια Ιταλία, όπου σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου και αποφοίτησε το καλοκαίρι του 1968 ως πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών. Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα, υπέβαλε διδακτορική διατριβή και το 1970 ανακηρύχθηκε διδάκτορας, στην έδρα των Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Νάπολι. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία από το 1973 έως και το 1974 με την κορύφωση της Ελληνοτουρκικής κρίσεως και την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Το 1992 μετά την οριστική εγκατάστασή του στην Ελλάδα δίδαξε ως καθηγητής στο παράρτημα Αθηνών του «European University» με έδρα το Montraux της Ελβετίας ως το 2003 που συνταξιοδοτήθηκε. Διατέλεσε τακτικό μέλος της Ολομέλειας του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, [Ε.ΣΥ.Π.], του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας.

* * Δημοσιογραφική & εκδοτική δράση

Από τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε με εκδοτικές, συγγραφικές και δημοσιογραφικές δραστηριότητες, καθώς μαζί με τους φίλους και συμμαθητές του, Δημήτρη Σταμάτη, μετέπειτα γιατρό-μαιευτήρα στο Αγρίνιο, και Θόδωρο Καραμπέτσο, μετέπειτα κτηνίατρο στην Αθήνα, ήταν εκδότες και συντάκτες της μαθητικής εφημερίδας του σχολείου τους. Στην Ιταλία εξέδωσε και κυκλοφόρησε την εφημερίδα «Αναγέννησις». Το 1974 αμέσως μετά την απόλυσή του από τον Ελληνικό Στρατό, δημοσίευσε εργασίες, μελέτες και άρθρα σε Ελληνικές εφημερίδες, όπως ο «Ελεύθερος Κόσμος», η «Ακρόπολις», ο «Ελληνικός Κόσμος», αλλά και Ιταλικές όπως «Secolo d'Italia». 

Τον Οκτώβριο του 1976 μαζί με ομάδα φίλων και συναγωνιστών του από τα χρόνια της Ιταλίας, μεταξύ τους οι Μιχάλης Μπέσιος, Θόδωρος Καραμπέτσος, που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και πλήρωσε ακριβά την πρωτοβουλία του, Τάκης Μιχαλόλιας και άλλοι, προχώρησε στην έκδοση του πολιτικού-ιδεολογικού περιοδικού «Αντισοφιστικά-Νέα Ενιαία Δεξιά», το οποίο χρηματοδότησε εκποιώντας σημαντικό μέρος του μεριδίου του από την πατρική περιουσία. Ήταν η πρώτη οργανωμένη μεταπολιτευτική προσπάθεια που απευθύνθηκε στον Εθνικιστικό χώρο, ο οποίος προσπαθούσε να βρει τον πολιτικό του βηματισμό, μουδιασμένος από τα αλλεπάλληλα κτυπήματα και τις ραδιουργίες του Καραμανλικού παρακράτους, που ήταν σε απόλυτη σύμπλευση και αρμονική συνεργασία με την μαρξιστική αριστερά. Το 1983 ήταν ένας από τους εκδότες και ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή και κύριου αρθρογράφου της εφημερίδας «Συναγερμός», ενώ ως δημοσιογράφος ήταν από το 1985, διαπιστευμένος ανταποκριτής στην έδρα της Ευρωπαϊκής κοινότητας.

* *Πολιτική δράση

* * * Ιταλία

Ιδρυτικό συνέδριο ΕΣΕΣΙ

Ως φοιτητής ήταν ιδρυτικό στέλεχος και εκλεγμένος στην Κεντρική Διοίκηση της Ομοσπονδίας Ελληνικών Φοιτητικών Συλλόγων Ιταλίας, [Ο.Ε.Φ.Σ.Ι.], ενώ το 1967 έγινε ο ιδρυτής και εκλέχθηκε πρόεδρος του συνδέσμου της «LEGA-Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.» του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης, στις τάξεις του οποίου συντάχθηκαν περίπου 15.000 μέλη. Παράλληλα υπήρξε στέλεχος του «Movimento Sociale Italiano», [M.S.I., ελλην., «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα»], και με τη F.U.A.N., [Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης], το τμήμα της σπουδάζουσας νεολαίας του κινήματος, έγινε το 1962 ο πρώτος μη Ιταλός που εκλέχθηκε με τους συνδυασμούς της στα Ιταλικά πανεπιστήμια. Συνέχισε τη δράση του μέσα από τις γραμμές της «Alleanza Nazionale», της οποίας υπήρξε στέλεχος, ενώ μαζί με τον Gianfranco Fini, μετέπειτα Αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας, ήταν στενός συνεργάτης του Giorgio Almirante, αν και ιδεολογικά ανήκε στη Λαϊκή Εθνικοκοινωνική τάση και συντάσσονταν με την ομάδα της «Ordine Nuovo» του Pino Rauti. Ήταν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της «Costituente Europea» στην οποία συμμετείχαν στελέχη από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, που αργότερα εκπροσωπήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο. 

Κατηγορήθηκε μαζί με άλλα εκατό περίπου στελέχη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. για τη σφαγή της Τράπεζας Εργασίας στο Μιλάνο, μια βομβιστική τρομοκρατική επίθεση, στην οποία υπήρξαν ογδόντα νεκροί και έκτοτε παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη, ότι ενήργησε στα πλαίσιο ενός «...σχεδίου αποσταθεροποιήσεως της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας». Η υπόθεση αποτέλεσε το θέμα βιβλίου με τίτλο «Η σφαγή του κράτους», το οποίο με τη μορφή υποτιθέμενης δικαστικής έρευνας, κατηγορεί τα στελέχη του συνδέσμου, ως υπευθύνους της σφαγής. 

Το 1968 στη Νάπολι, κατά την διάρκεια του πρώτου Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου του συνδέσμου, έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας και νοσηλεύτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, διάσειση και σωρεία άλλες σωματικές βλάβες. Τον Ιανουάριο του 1976 ο Σύλλογος Ελλήνων Σπουδαστών Νάπολης, πραγματοποίησε πολυήμερη Γενική Συνέλευση, τη «Γενική Συνέλευση Αποχουντοποίησης» όπως ονομάστηκε, η οποία δημιούργησε τον ονομαστικό κατάλογο των φοιτητών που, κατά τους συντάκτες του καταλόγου, συνεργάστηκαν με το στρατιωτικό καθεστώς και προχώρησε στη δημοσιοποίηση των ονομάτων και τη διαγραφή τους από τα μητρώα του, μεταξύ τους και ο Σπύρος Σταθόπουλος.

* * * Πολιτική δράση στην Ελλάδα

Το 1975 ίδρυσαν μαζί με τους Λιβιτσάνο και Σφαέλλο και ο Σταθόπουλος εκλέχθηκε πρώτος Πρόεδρος, τον Πατριωτικό Σύνδεσμο Αθηνών «Ιωάννης Καποδίστριας», ενώ το 1977 συντάχθηκε με το κόμμα «Εθνική Παράταξις» και ήταν ένας από τους οργανωτές του στο Αγρίνιο. Στην κίνηση της Νεολαίας του κόμματος ακολούθησε την ομάδα του Θόδωρου Περρωτή και αποχώρησε από την Εθνική Παράταξη, ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με την ομάδα «Κίνημα» και πήρε μέρος στην ίδρυση του ΕΝ.Ε.Κ., [Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα]. Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος και στέλεχος στο Κ.Ε.ΜΕ., [Κίνημα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών], το οποίο ίδρυσε ο Παύλος Μανωλόπουλος, πρώην αρχηγός της ΕΡΕΝ, νομάρχης Αιτωλοακαρνανίας και υπουργός Εργασίας του επαναστατικού καθεστώτος της 21^ης Απριλίου. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ε.Π.ΕΝ., [Εθνική Πολιτική Ένωση], συμμετείχε στην Κεντρική Διοίκηση και για το διάστημα της λειτουργίας του κόμματος ήταν Πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, με έδρα το Αγρίνιο. Μετά τη διάλυση της Ε.Π.ΕΝ., συμμετείχε στη δημιουργία του κόμματος «Ελληνικό Μέτωπο» του Μάκη Βορίδη, στο οποίο ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Πήρε μέρος στις Εθνικές αλλά και στις εκλογές για την Ευρωπαϊκή Βουλή με το συνασπισμό «Εθνική Συμπαράταξη» που δημιουργήθηκε από τις κινήσεις και τα κόμματα ΕΝ.Ε.Κ., ΕΣΕΣΙ, Κόμμα Ελληνισμού και «Πρώτη Γραμμή» του Κώστα Πλεύρη. Εντάχθηκε στο κόμμα «ΛΑ.Ο.Σ.», [Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός], και διατέλεσε

*σύμβουλος Ιδεολογικού του Γιώργου Καρατζαφέρη,

*εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής,

*εκλεγμένος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής,

*μέλος του Πολιτικού Γραφείου και της Εκτελεστικής Γραμματείας,

ενώ για περισσότερα από τέσσερα χρόνια ήταν υπεύθυνος των Διεθνών Σχέσεων και εκπρόσωπος του κόμματος στις σχέσεις του με τα κόμματα της UEN στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Ήταν ένας από τους εμπνευστές της εθνικιστικής ιδεολογικής πλεύσεως του Λα.ΟΣ. και αυτός έφερε σε επαφή το Γιώργο Καρατζαφέρη, με μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα και κινήματα του Εθνικιστικού χώρου στη Δυτική Ευρώπη. Η στροφή του κόμματος προς το μεσαίο χώρο, σηματοδότησε την απαρχή των διαφωνιών του με το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό και υπέβαλλε την παραίτηση του από όλα τα κομματικά αξιώματα. Δημοσιοποίησε την αποχώρησή του με σειρά συνεντεύξεων και άρθρων σε περιοδικά και εφημερίδες του ευρύτερου συντηρητικού πολιτικού χώρου, στις οποίες πρόβλεψε το τραγικό εκλογικό αποτέλεσμα του Λα.Ο.Σ. και επιβεβαιώθηκε στις εκλογικές αναμετρήσεις το 2012, όταν το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη, υπέστη διπλή βαριά εκλογική ήττα και έμεινε εκτός βουλής. 

* *  ο Θάνατος του
Πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 2012, αργά το απόγευμα, περπατώντας στους δρόμους της γενέθλιας πόλης, από ανακοπή καρδιάς που προήλθε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η κηδεία του έγινε στις 4 Δεκεμβρίου στις 12:00 το μεσημέρι, στο μητροπολιτικό ναό της Ζωοδόχου Πηγής στο Αγρίνιο και δύο ώρες αργότερα τάφηκε στον οικογενειακό τάφο στο Νεκροταφείο Αγρινίου, δίπλα στους αγαπημένους του γονείς.

Πηγή: neaeniaiadexia