Περισσότερα, εδώ.

Ακόμη πιο λεπτομερώς, εδώ.

Τον Δεκέμβριο του 1986 υπηρετούσα στην ΔΠΒ/ΧΙΙ ΜΠ. Θυμάμαι την αναστάτωση που υπήρχε στην Μεραρχία, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι είχε γίνει. Ελικόπτερα με ανώτατους αξιωματικούς από όλη την Ελλάδα προσγειώνοντο στο ελικοδρόμιο, η επικοινωνία ήταν σχεδόν κομμένη και όσους αξιωματικούς ρωτούσαμε "τι έχει γίνει", μας απαντούσανε με μισόλογα. Όταν μάθαμε τα γεγονότα περιττό να σας αναφέρω τι έγινε. Πόνος, θλίψη, αγανάκτηση, οργή και θέληση για εκδίκηση. Για να μην προκληθεί αναστάτωση και στους στρατεύσιμους αλλά και στους πολίτες, δεν "κόπηκαν" ούτε άδειες ούτε έξοδοι. Το επεισόδιο ήταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της εποχής. Ο εκάστοτε Διοικητής Πυροβολικού της Μεραρχίας ο οποίος συγχρόνως είναι και ο φρούραρχος της Μεραρχίας, είχε αναλάβει την όλη υπόθεση (ανακρίσεις, επιτόπια έρευνα, πόρισμα). Μαζί με άλλους συνυπηρετούντες στρατιώτες στην ΔΠΒ/ΧΙΙ ΜΠ, δακτυλογραφούσαμε το όλο υλικό της υπόθεσης, το οποίο συνοδεύετο από πλήθος φωτογραφιών (δεν αναφέρω τι φωτογραφίες, καταλαβαίνετε..). Μιά ημέρα έφτασε στα γραφεία ένας φάκελος από το στρατιωτικό νοσοκομείο. Το περιεχόμενό του ήταν ένα σακουλάκι με τα βλήματα που είχαν πάρει τη ζωή του Ήρωα Ζήση Καραγώγου. Αποτελούσαν αποδεικτικό υλικό της υπόθεσης. Τα συναισθήματα όλων μας δεν περιγράφονται με λόγια. Ήταν μια στιγμή την οποία δεν θα ήθελα να ζήσω. Ακόμα και σήμερα όταν έρχονται στο μυαλό μου τα γεγονότα αυτά, προσπαθώ να στρέψω τη σκέψη μου αλλού. Χαιρετώ από το σημείο αυτό τον Δόκιμο (αν θυμάμαι ήταν από την Κοζάνη) και τα παιδιά που τσάκισαν τους τούρκους. Δεν είμαι πολεμοχαρής ούτε εκδικητικός. Όταν όμως έχεις ζήσει για δέκα μήνες στα σύνορα, με καθημερινές προκλήσεις από την άλλη πλευρά, στο τέλος λες "επιτέλους" τι θέλουν αυτοί οι καριόληδες από την Ελλάδα. ΤΙΜΗ - ΔΟΞΑ και ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΖΗΣΗ ΚΑΡΑΓΩΓΟΥ. Γιωργος ΣΤΡ ΠΒ / 86 Α ΕΣΣΟ (ανεπίσημη 180).

Πηγή