Tη βαθιά ανησυχία του για την πορεία της οικονομίας εκφράζει με δήλωσή του στην Επένδυση ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Περισσότερα, εδώ
* Αν είναι να το γράφετε, να το γράφετε σωστά!
Στην ηλεκτρονική σελίδα (καλορίζικη, παρεμπιπτόντως) της Ελευθεροτυπίας, υπάρχει εδώ και μερικές ώρες (στις 6.4.2009) ένα μαργαριταράκι, σε ρεπορτάζ για τη γνωστή υπόθεση του τ. υπουργού που ίσως να αμάρτησε για το παιδί του. Είπα να μην το σχολιάσω, μήπως και το διορθώσουν, αλλά δεν το διόρθωσαν.
Λοιπόν, διαβάζω:
Επί «ξηρού ακμής» κινείται η κυβερνητική πλειοψηφία, καθώς τα μεσάνυχτα….
Φυσικά, το σωστό είναι “επί ξυρού ακμής” και είναι έκφραση από την Ιλιάδα, που αρέσει σε πολλούς να τη χρησιμοποιούν σαν κλισέ. Θα παραθέσω μια παράγραφο από παλιότερο κείμενό μου, όταν είχα βρει το ίδιο λάθος στο εξίσου έγκυρο Βήμα:
Κι έτσι ξεράθηκε το ξυράφι! Ίσως μου πείτε πως είναι υπερβολικό ή και άχαρο να πιάνεται κανείς από ένα λαθάκι που μπορεί κάλλιστα να είναι αβλεψία ή να οφείλεται στο δαίμονα του τυπογραφείου (ο οποίος στην ηλεκτρονική εποχή μας έχει αποχτήσει πολλά καινούργια ποδάρια). Θα παρατηρήσω όμως ότι ο συντάκτης τα ήθελε και τα έπαθε. Διότι όταν χρησιμοποιείς μιαν ομηρική έκφραση (επί ξυρού ακμής) περιφρονώντας την ισοδύναμη και κατά την ταπεινή μου γνώμη πολύ πιο παραστατική έκφραση της εποχής σου (στην κόψη του ξυραφιού), όταν ξενερώνεις το κείμενό σου για να κάνεις φιγούρα και να πουλήσεις τρισχιλιετιλίκι, δεν είσαι αθώος για τις παράπλευρες απώλειες.
Επιπλέον, συνήθως στην κόψη του ξυραφιού (ή επί ξυρού ακμής) βρίσκεται κανείς, δεν κινείται. Αν θέλει να μετακινηθεί (και πού να πάει, άραγε, έτσι που τα έχει καταφέρει;) πρέπει να βαδίσει πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Αλλά αυτό ίσως είναι λεπτομέρεια.
