Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος
Αυτό το άρθρο το είχα δημοσιεύσει στις 24 Οκτωβρίου του 2012. Μετά από τόσα
χρόνια, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου, παρά μόνο η συγκυβέρνηση. Τότε
ήταν οι Σαμαροβενιζελοκουβέληδες, σήμερα οι Τσιπροκαμένοι. Τα μνημόνια όμως μνημόνια,
η λιτότητα, λιτότητα και η κατοχή της χώρας μας κατοχή. Τα ίδια Παντελάκη μου,
τα ίδια Παντελή μου. Κι ακριβώς επειδή τα πάντα ίδια μένουνε, αναδημοσιεύω
ακριβώς το ίδιο άρθρο, επειδή περιγράφει ακριβώς την ίδια κατάσταση.
Ο ΛΑΚΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ
Όταν στις 25/3/1957 έμπαιναν οι πρώτες υπογραφές για την δημιουργία της
ΕΟΚ, ελάχιστοι από τους υπογράφοντες μπορούσαν να διανοηθούν πού οδηγούσαν τους
λαούς της Ευρώπης. Όμως εκείνοι που κινούσαν εκ του αφανούς τις πρωτοβουλίες,
γνώριζαν –και μάλιστα στην παραμικρή λεπτομέρεια- τα βήματα και τους κομβικούς
ελιγμούς που έπρεπε να ακολουθηθούν ώστε η Ευρώπη να συρθεί ακριβώς εδώ που
επιλαμβάνεται σήμερα: σε ένα υπερσυγκεντρωτικό, τυραννικό, φασιστικό
Υπερκράτος!
Όποιος νομίζει πως ο φασισμός έκλεισε οριστικά τον ιστορικό του κύκλο,
πλανάται πλάνην οικτράν. Τότε που η κυρίαρχη τάση του ιταλικού σοσιαλιστικού
κόμματος σχεδίαζε επί χάρτου την φασιστική ιδεολογία και ταυτόχρονα το επίσης
εργατικό κόμμα της Γερμανίας έστηνε την γερμανική εκδοχή του με τον
εθνικοσοσιαλισμό, εκείνοι που βυσσοδομούσαν από πίσω ήταν ακριβώς εκείνοι που
υποτίθεται ότι πολεμούσε ο φασισμός: οι διεθνείς τραπεζίτες!
Το «όραμα» της Ενωμένης Ευρώπης, εξ άλλου, δεν πρωτοεισάγεται σαν βασική
επιδίωξη του ράιχ από τον Χίτλερ, παρά προϋπήρχε αυτού ήδη από πολλές δεκαετίες
πριν. Απλώς ο Χίτλερ επιχείρησε να επιβάλει με στρατιωτικούς όρους στους λαούς
της Ευρώπης αυτό που επισταμένως προωθούσαν πριν απ’ αυτόν οι Ζαν Μονέ,
Ρίτσαρντ Κουντενχοβ-Καλέργκι και Γιόζεφ Ρεντινγκερ, υπό την στενή επίβλεψη και
αδρή χρηματοδότηση των τραπεζιτών Μαχ Βαρμπουργκ και Λουί ντε Ρόθτσιλντ. Η Ε.Ε.
κατέληξε ένα απέραντο κρεματόριο για τους λαούς της Ευρώπης, ακριβώς διότι
αυτός ήταν εξ αρχής ο απώτερος στόχος.
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η σημερινή «κρίση» δεν αποτελεί την τελευταία
πράξη του δράματος, μετά τα προηγούμενα κομβικά στάδια, όπως ήταν οι συνθήκες
της Λισσαβόνας και του Μάαστριχτ, ώστε να συρθούν οι λαοί στην παθητική αποδοχή
μιας Ευρώπης όπως την οραματιζόταν ο Χίτλερ προς όφελος των τραπεζιτών, ή
ηλίθιος είναι ή παίζει ηθελημένα τον ρόλο του εκτροφέα των λεόντων. Κι αυτό
διότι, στην πραγματικότητα η Ε.Ε. σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε εξ αρχής από τους
τραπεζίτες και τα τσιράκια τους, ακριβώς για να καταλήξει στο τέλος όπως ο
λάκκος των λεόντων. Στον ίδιο μηχανισμό εντάσσεται και το ευρώ, το οποίο επίσης
σχεδιάστηκε από τους ίδιους λέοντες, ώστε μέσω αυτού να εξασφαλίζουν την τροφή
τους.
Μέσα σ’ αυτό τον λάκκο των λεόντων καλούμαστε εμείς να πάρουμε μια απόφαση.
Και το δίλημμα που τίθεται είναι απλό: ή μένουμε και μας τρώνε τα λιοντάρια ή
φεύγουμε και επιχωματώνουμε πίσω μας δια παντός τον μακάβριο λάκκο. Άλλες
λύσεις δεν υπάρχουν. Ας κλείσουμε επί τέλους τα αυτιά μας στις πλανεύτρες
σειρήνες που μας παραμυθιάζουν με το δήθεν «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και την Ευρώπη
των …λαών. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό κεκτημένο -ποτέ δεν υπήρξε, παρά μόνο ως
τυράκι στη φάκα- η δε Ευρώπη των λαών δεν είναι παρά μια απάτη ολκής.
Ας κλείσουμε τα αυτιά μας και στους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και τους Κουβέληδες,
ότι τάχα το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει, αλλά και στους Τσίπρες που φαντασιώνονται
αλλαγές στους συσχετισμούς μέσα στην Ε.Ε. Κανένα κλίμα δεν πρόκειται να αλλάξει
ποτέ και κανένας συσχετισμός. Μέσα στον λάκκο των λεόντων πάντοτε εμείς θα είμαστε
η τροφή και πάντοτε οι τραπεζίτες θα είναι τα λιοντάρια, τα οποία ακριβώς γι’
αυτό τον λόγο έσκαψαν τον λάκκο και μας έριξαν μέσα. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο
χρηματοδοτούν τις κομματικές ηγεσίες με αποστολή να φροντίζουν για την
αδιάλειπτη παροχή της τροφής τους.
Σ΄ αυτό το βαθύ χαντάκι, μια διέξοδος υπάρχει μόνο: ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ! Να φύγουμε
εδώ και τώρα. Και μάλιστα με το πιο πανηγυρικό τρόπο. Όσο δύσκολο κι αν
φαντάζει. Και πράγματι, θα χρειαστεί να ματώσουμε τα δάκτυλα στην αναρρίχηση,
θα χρειαστεί να ξαναρχίσουμε από την αρχή, να κοπιάσουμε, να ιδρώσουμε, να
ξαναχτίσουμε και να ξαναοργώσουμε πάλι την χέρσα γη εκεί έξω. Την γη που
σκόπιμα και μεθοδικά ξεχέρσωσαν οι λέοντες για να μας κάνουν να φοβόμαστε την
ελευθερία μας.
Δεν βρίσκεται μακριά αυτό το «εκεί έξω». Εδώ είναι, κάτω από τα πόδια μας.
Είναι η γη μας, η χώρα μας, η πατρίδα μας. Είναι τα ξεχαρβαλωμένα χωράφια μας
που ναι μεν θα χρειαστεί κόπος και κάματος για να καρπίσουν πάλι, όμως εκεί έξω
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ! Μόνο εκεί έξω θα είμαστε ζωντανοί.
Ας αναλογιστούμε λίγο που μας οδηγούν οι λέοντες και οι εκτροφείς τους. Σε
έναν αδυσώπητο ζόφο, χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς καμία
προοπτική ανάκαμψης, χωρίς ζωή, χωρίς αξιοπρέπεια. Με τα παιδιά μας ή στην
ανεργία ή στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου και τους γέροντες στον καιάδα.
Οι λέοντες μέσα στην ασφάλεια του λάκκου τους, δείχνουν πλέον
κατατρομαγμένοι στο ενδεχόμενο να αποδράσουν κάποια κοπάδια από την λεία τους.
Κι αυτό διότι μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για το Σύστημα
που τόσο μεθοδικά σχεδίασαν και επέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τα πρώτα εμφανή δείγματα ανησυχίας φάνηκαν κατά την αποπεράτωση των
εργασιών της λέσχης Μπίλντερμπεργκ στις 3 Ιουνίου 2012, τα οποία αποτυπώθηκαν
σε άρθρο της εφημερίδας «Financial Times», που ως γνωστό εκδίδεται ως φερέφωνο της
«λέσχης». Εκεί ο αρθρογράφος, ο Arvin Subramanian,
εφιστά την προσοχή των ιθυνόντων να κρατήσουν γερά τα λουριά διότι, λέει, αν η
Ελλάδα επιστρέψει σε εθνικό νόμισμα, θα βιώσει τέτοιου μεγέθους οικονομική
ανάκαμψη, που μπορεί να λειτουργήσει κάτι σαν μεταδοτική νόσος και σε άλλες
ευρωπαϊκές χώρες να ακολουθήσουν την Ελλάδα στην έξοδό τους από το ευρώ. Αυτό
το ενδεχόμενο, συνεχίσει ο Subramanian, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην διάλυση
της ευρωζώνης και ίσως, τονίζει, και ολόκληρου του «ευρωπαϊκού Σχεδίου».
Να γιατί όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι βάλθηκαν τον τελευταίο καιρό να
κατατρομάζουν τον ελληνικό λαό για τα δεινά, τάχα, που θα υποστεί η χώρα μας αν
βρεθεί εκτός ευρωζώνης. Να γιατί ο Σαμαράς και η αριστερο-δεξιά παρέα του
αναμασά με τέτοια εκνευριστική συχνότητα τα περί «λόμπι της δραχμής». Να γιατί
ο Τσίπρας σπεύδει με τόση εμμονή και ευκολία να διαβεβαιώνει τα μεγάλα
αφεντικά, επίσης με εκνευριστική συχνότητα, την προσήλωσή του στο ευρωπαϊκό
«όραμα» και στο κοινό μας νόμισμα. Να γιατί και τα υπόλοιπα «αντιμνημονιακά»
κόμματα δεν λένε κουβέντα για τον λάκκο των λεόντων. Να γιατί κι αυτή ακόμα η
«εθνικιστική» Χρυσή Αυγή περιορίζει τα βέλη της προς τα ξένα πρόβατα που
συναθροίζονται μέσα στον λάκκο, χωρίς να μιλάνε για τον λάκκο αυτόν καθαυτόν.
Διότι πίσω απ’ όλους αυτούς τρίζουν τα δόντια οι μεγάλοι λέοντες, που ανησυχούν
τα μάλα στο ενδεχόμενο να ξυπνήσουν τα πρόβατα και εκείνοι να χάσουν την τροφή
τους.
Όταν βρίσκεσαι μέσα στον λάκκο των λεόντων, αδύναμος και κατατρομαγμένος,
όταν βλέπεις κάθε μέρα τους συνανθρώπους γύρω σου να κατασπαράζονται από τα
αιμοδιψή αρπακτικά, όταν δεν ξέρεις πότε θα έρθει κι εσένα η σειρά σου, δεν
κάθεσαι να διαπραγματευτείς με τους κατακρεουργητές σου με μνημόνια και
συμβάσεις. Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να σηκωθείς να φύγεις από το
κρεματόριο. Εδώ και τώρα. Διότι μέσα στον λάκκο των λεόντων δεν υπάρχει παρά
μονάχα ο θάνατος…
