του Mark Blyth*
[Πηγή: Foreign Affairs, 07/07/2015]
Με δεδομένο ότι δεν μπορείς να ζητάς συνέχεια από τον κόσμο να ψηφίζει ο ίδιος την φτωχοποίησή του, ήταν πια θέμα χρόνου να βρεθεί η Ευρώπη μπροστά σ’ ένα Αλέξη Τσίπρα. Παρά τις προσπάθειες του Γιούρογκρουπ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ από τον Φεβρουάριο του 2015 να πείσουν την Ελλάδα να δεχτεί κι άλλη λιτότητα ψηφίζοντας «ναι», οι Έλληνες ψήφισαν ΟΧΙ με ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά από ότι είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι το σκορ είναι τώρα 2-0 κατά της λιτότητας. Αλλά, τι ακολουθεί;
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι και τι δεν είναι αυτή η κρίση. Είναι εκπληκτικό ότι, παρά την ανιαρή ηθικολογική παραφιλολογία που θέλει να αποδείξει το αντίθετο, η ίδια η Ελλάδα (και οι Έλληνες) ΔΕΝ ευθύνονται και τόσο για την κρίση που ονομάζεται Ελλάδα. Για να καταλάβουμε το γιατί, είναι αναγκαίο να «ακολουθήσουμε τα λεφτά» και τους τραπεζίτες που τα δημιουργούν από το χρέος, δηλαδή να καταλάβουμε τι σημαίνει «χρεωστικό χρήμα».Οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται πολύ μακριά από την Ελλάδα. Βρίσκονται στην ίδια την τεχνοδομή του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Όταν δημιουργήθηκε το Ευρώ το 1999, δεν ήταν μόνο οι Έλληνες που απέκτησαν πρόσβαση σε δάνεια όπως οι Γερμανοί, αλλά το Ευρώ κατέστη το κατ’ εξοχή φτηνό συναλλαγματικό νόμισμα, στο οποίο δάνειζαν και δανείζονταν οι τράπεζες όλου του κόσμου. Με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια, με χώρες που εκλιπαρούσαν να μπουν στο Ευρώ και μια εκκολαπτόμενη πιστωτική έκρηξη, φάνταζε λογικό για τις εθνικές τράπεζες να επεκτείνουν όσο μπορούσαν τον ιδιωτικό δανεισμό.
Κατά την πρώτη δεκαετία του Ευρώ...Η συνέχεια εδώ
