Το κλήμα και το τσαμπί
Η ΘΕΪΚΗ ΠΗΓΗ ΚΑΙ ΤΟ "ΕΓΩ"
Εδώ είναι λεπτές αποχρώσεις πολύ λεπτών εννοιών που λίγοι άνθρωποι τις κατανοούν στ’ αλήθεια.
Ενα τσαμπί σταφυλιού απόδιδε τη ζωντάνια του στον εαυτό του χωρίς να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη της αμπέλου από όπου τροφοδοτήται και κρέμμεται. Λες και δεν ήταν σαν μια ενότητα με αυτό που το ζωογονεί. Ετσι και η άμπελος άρχισε να μην έχει καλή διάθεση…
Υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται την ομαλη επιρροια του Πνεύματος. Αδυνατούν να συντονισθούν και να δεχτούν την «θεϊκή» σπίθα. Άρα θα έχουν αναπτυγμένο το Eγώ τους. Εχουν καταφέρει κάποιο επίτευγμα χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που έχουν, τις γνώσεις που έχουν αποκομίσει, την αντιληπτική τους ικανότητα. Αλλα έχουν ταυτίσει την ευφυΐα με το Πνεύμα. Θα έχουν πετύχει ένα καλά οργανωμένο έργο βασισμένο στους υλικούς νόμους αλλά δεν θα έχουν πετύχει την υπέρβαση όπως αν είχαν Πνεύμα και έμπνευση. Και βέβαια θα δίνουν τα εύσημα στο Εγώ τους διότι γι αυτούς δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Αρκετοί άνθρωποι με πνεύμα μπορεί να λένε ότι έχουν τιθασεύσει το Εγώ τους, αλλά όταν πετυχαίνουν κάτι εμπνευσμένο, μέσα τους εμφανίζεται ένα θριαμβευτικό χαμόγελο. Νομίζουν ότι αυτοί το πέτυχαν σαν μια ξεχωριστη οντότητα.
---------------------------------------------------
Όταν κάποια στιγμή μια θεϊκή ακτίνα από την Πηγή του Αληθινού Φωτός γεμίσει με σοφία τον σάρκινο φορέα ενός ανθρώπου, εκείνος έχει δύο δυνατότητες αντιμετώπισης:
– Η μια είναι να νοιώσει όμορφα για τον εαυτό του και να γεμίσει με ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που «πέτυχε» (Αναπτυξη του Εγω)
– Η άλλη είναι να στρέψει τα μάτια του προς την Πηγή Αυτής της Θεϊκής Ακτίνας, να Την αναγνωρίσει και να ενωθεί μαζί Της. Κατ’ επέκταση, να αποδεχθεί την ουσιαστική κενότητά του, καθώς θα αναγνωρίσει πως η «αξία» του απορρέει από «Αλλού».
Η διαφορά που προκύπτει από τις δύο διαφορετικές αντιμετωπίσεις, είναι ότι στην πρώτη περίπτωση, το άτομο νοιώθει πως εκείνο έχει την αξία, και αναπτύσσει την εννοια του «Εγώ». Αυτό όμως το «εγώ» είναι το «ψαλίδι» που αποκόβει αυτό το άτομο από την Θεϊκή Πηγή, ως ότι «αυτό είναι».
Το «Εγώ» είναι μια εξατομίκευση που καταντάει έτσι, όταν «κάτι» αποκόβεται από την Πηγή του και ζητά να επιβιώσει ως ανεξάρτητο. Είναι μια εκ διαμέτρου αντίθετη ιδιότητα και αντιστρόφως ανάλογη προς την ιδιότητα του Πνεύματος. Εγώ ≠ Πνεύμα
Στην άλλη περίπτωση, συνειδητοποιεί την κενότητά του, αναγνωρίζει την Θεϊκή Πηγή ως την Αιτία της σοφίας του, και ταυτίζεται μαζί Της.
Όταν ταυτίζεται με την Πηγή, χάνει το «Εγώ» του. Είναι σαν την σταγόνα του νερού, που όταν ενωθεί με τον ωκεανό, χάνει την αυτοτέλειά της.
Κι έτσι άμπελος και βότρυς γίνονται Ένα.
