Όταν η πολιτική σου «βουλιμία» ικανοποιείται σε μια παράσταση στο «Ίδρυμα Κλίντον» τότε τα λόγια περιττεύουν: Η πλανητική, ιμπεριαλιστική κακουργία (Κλίντον) μιλάει από μόνη της…
Όταν απελπισμένα επιδιώκεις μια μονόλεπτη συνάντηση και επικοινωνιακή φωτογραφία με τον εν ενεργεία αυτοκράτορα της πλανητικής κακουργίας (Ομπάμα), τότε η Σιωπή από τα «περιττά λόγια» γίνεται υπόκωφη βοή ΟΡΓΗΣ:..
Βρίσκεσαι μπροστά σε ένα δουλικό ανδρείκελο (Τσίπρας) που όχι μόνο δεν έχει συναίσθηση του καταγέλαστου ραγιαδισμού του, αλλά σε... δουλεύει και αλαζονικά…
Η συνέχεια εδώ
