Η πρόσφατη επίθεση των ισλαμιστών στο Παρίσι, και η διαρκής και εμφανής πλέον ισλαμική απειλή, η ατμόσφαιρα πολέμου στην Ευρώπη, η φυλετική μνήμη που ανασύρει από τα βάθη της σκηνές από το 1453 στην Κωνσταντινούπολη και το 1683 στη Βιέννη, έχουν εκτός από όλα τα άλλα, προκαλέσει σε κάποιους και την εντύπωση ότι μπορούμε σε αυτόν τον αγώνα να είμαστε σύμμαχοι με τους εβραίους λόγω του «κοινού εχθρού», αλλά και αμηχανία σε όσους δεν μπορούν να δεχθούν μία τέτοια συμμαχία. Η αμηχανία αυτή ήταν που στο παρελθόν έκανε ορισμένους να υποτιμήσουν τον ισλαμικό κίνδυνο, και, λόγω της αντίθεσής τους προς τους εβραίους, να ταχθούν υπέρ των ισλαμιστών ή να γίνουν ανεκτικοί, θεωρώντας και εκείνοι από την πλευρά τους ότι η ύπαρξη «κοινού εχθρού», θα μπορούσε να επιτρέψει συμμαχίες με ισλαμιστές (φυσικά, σε κάποιες περιπτώσεις, η στάση αυτή απλώς υποδήλωνε ραγιαδισμό).
Ο εχθρός παραμένει εχθρός.
Η συνέχεια εδώ
