Ζώντας κανείς με μελαγχολία τις τελευταίες ημέρες πριν μια ακόμα διάλυση της πατρίδας του δεν μπορεί παρά να αναλογιστεί τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για να φτάσουμε κάπου αλλού και όχι στο οικτρό τέλος που ο εχθρός έχει σκηνοθετήσει.
Η πικρή γνώση της επαναλαμβανόμενης ανά τους αιώνες εθνικής καταστροφής δεν προσθέτει τίποτε άλλο από μια νότα απαισιοδοξίας ως προς τις μπάτσες που τρώει εκείνος που μάχεται την πουστιά που αποκαλείται «πεπρωμένο». Γενικά είναι αδύνατο να πείσεις όχι την πλειοψηφία αλλά ούτε καν την μειοψηφία των γιδοπροβάτων για την βιαιότητα των γεγονότων που έρχονται. Αν π.χ. κάποιος πριν πέντε χρόνια βρισκόταν στην Συρία και προσπαθούσε να προειδοποιήσει τους πολίτες της για το τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, θα άρπαζε την φάπα της μαϊμούς, ενδεχομένως να κατέληγε και στην αγχόνη ως «πράκτορας σκοτεινών κέντρων».
Η συνέχεια εδώ
