ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ Ή ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ;

της Αθηνάς Κατσαφάδου*

Από τη γένεσή της ήταν και παραμένει ελεγχόμενη και χειραγωγούμενη, έμπνευση και δημιούργημα των ελίτ και όχι των λαών της

Η προπαγάνδα που έχει επιβληθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς περί της καταγωγής και της δημιουργίας της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής Ένωσης», ότι δήθεν η σύλληψη και η πραγμάτωσή της άρχισε το 1945, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, από κάποιους ρομαντικούς ιδεαλιστές κυρίους, όπως ο Ρομπέρ Σουμάν, ο Ζαν Μονέ ή ο Πωλ - Ανρί Σπάακ, τους επονομαζόμενους και «πατέρες της Ευρώπης», διαψεύδεται πανηγυρικά από την ιστορία.
Η μεγάλη ευρωπαϊκή ήπειρος, η αποκαλούμενη και Γηραιά Ήπειρος, παρήγαγε κάποιους από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας. Τον ελληνικό πολιτισμό, τον ρωμαϊκό, τον βυζαντινό. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453 και την άνθηση της Αναγέννησης στις πόλεις της Ιταλίας κυρίως και αργότερα και στην υπόλοιπη Δύση, αναδύθηκαν στην ιστορία της περιοχής χώρες με παγκόσμια ισχύ, αποικιοκρατικές δυνάμεις πλέον,όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ολλανδία. Τον 20ό αιώνα κι έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους τους οποίους προκάλεσε η Γερμανία - τον Α' Παγκόσμιο με το Β' γερμανικό Ράιχ (1871 - 1918) των Γουλιέλμων, στον οποίο ηττήθηκε, και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με το Γ' γερμανικό Ράιχ (1933 - 1945) του Χίτλερ στον οποίο και πάλι ηττήθηκε -, οι τότε επικυρίαρχες χώρες Αγγλία και Γαλλία, αποδυναμωμένες όχι μόνο οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά κι έχοντας απωλέσει σχεδόν όλες τις αποικίες τους, έχασαν την αίγλη και την ισχύ τους σε παγκόσμιο επίπεδο και περιορίστηκαν σε έναν δευτερεύοντα περιφερειακό ρόλο. Την παγκόσμια ισχύ ανέλαβαν καθ' ολοκληρίαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η ηττημένη Γερμανία, αφού προηγουμένως είχε αφήσει για άλλη μια φορά πίσω της μια ρημαγμένη Ευρώπη, με εκατομμύρια νερκρούς, με εκατομμύρια τραυματίες, με χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές, έτυχε περιέργως πρωτοφανούς επιείκειας από τους συμμάχους. Το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της διεγράφη! Έτσι, μέσα σε λίγες δεκαετίες κατάφερε να γίνει η πρώτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη, ιδίως μετά την ευρωπαϊκή οικονομική ένωση μέσω του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ. Δηλαδή του μάρκου. Μετατρέποντας την Ευρώπη σε γερμανική Ευρώπη, αναδύεται πλέον τροπαιοφόρο το Δ' γερμανικό Ράιχ!

Γιατί όμως η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν πρωταγωνιστεί πλέον στον γεωπολιτικό, γεωοικονομικό και γεωστρατηγικό παγκόσμιο χάρτη; Γιατί αυτή η ήπειρος, ιδίως από τότε που ενοποιήθηκε οικονομικά, έχασε ξαφνικά την αίγλη και τη σημασία της; Η απάντηση είναι ότι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και ιδίως μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, σε παγκόσμια πλανιτική δύναμη ανεδείχθη η Αμερική, βασική σύμμαχος της οποίας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Εάν δεν ήταν όμως σύμμαχός της η Ευρώπη; Οι ΗΠΑ θα ήταν πλανητική δύναμη; Μεγάλη δύναμη ναι. Πλανητική όχι. Επεβάλλετο ως εκ τούτου να «ρυθμιστεί» μετά το 1945 με ένα τέτοιο τρόπο το ευρωπαϊκό ζήτημα ούτως ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της επιδιωκόμενης πλανητικής ηγεμονίας των ΗΠΑ. Όπερ και εγένετο. Το ιδεολογικό εργαλείο ήταν έτοιμο. Ήταν το ιδεολόγημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε, πολλοί από τους ιθύνοντες νόες της χιτλερικής διανόησης και επιστήμης είχαν καταφύγει στις ΗΠΑ.

Ιδέα και ενοποίηση

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να  ξετυλίγουμε τον μίτο της ιστορίας αναφορικά με τη γένεση και προώθηση της ιδέας για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, καθώς και σε ό,τι αφορά στην επίτευξή της. Ειρήσθω εν παρόδω, στη μέγιστη πλειονότητα των Ελλήνων αυτά τα στοιχεία παραμένουν άγνωστα.
Αδιάψευστο ιστορικό γεγονός είναι ότι όχι μόνο η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και το σχέδιο υλοποίησής της ανήκαν τόσο στο Β' Ράιχ (1871 - 1933) των Γουλιέλμων όσο και στο Γ' Ράιχ (1933 - 1945) του Χίτλερ. Εξέχοντα ρόλο στο όλο ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα διαδραμάτισε μια προσωπικότητα εξαιρετικά σκοτεινή και αινιγματική: ο κόμης Ριχάρδος Νικόλαος Κουντενχόβε - Καλλέργη (1894 - 1972), Αυστριακός ευγενής, ιδρυτής, ήδη από την εποχή του Μεσοπολέμου, του λεγόμενου «Πανευρωπαϊκού Κινήματος» (Pan-Europa Bewengung).

Αναλυτικά για αυτόν,
εδώ κι εδώ.

Πολυεθνικής καταγωγής (γιος Αυστριακού διπλωμάτη με μητέρα Γιαπωνέζα) και με κάποια, καθώς φαίνεται, βυζαντινή ρίζα, ο Καλλέργη ήταν θερμός υποστηρικτής του δόγματος της «Πανευρώπης» και σφοδρός πολέμιος της ιδέας του έθνους. Το 1923 έγραψε το βιβλίο Πανευρώπη (Pan - Europa) και το 1926 το βιβλίο Πρακτικός Ιδεαλισμός (Praktischer Idealismus) και ήταν εκείνος που πρότεινε τον ύμνο «Ωδή στη Χαρά», που έγινε ο εθνικός ύμνος της Ευρώπης. Περιέργως, τα βιβλία του δεν βρίσκονται στα βιβλιοπωλεία της Γερμανίας ούτε επανεκδίδονται, βρίσκονται όμως στο Διαδίκτυο. Υπάρχει, μάλιστα, σήμερα ευρωπαϊκό «Βραβείο Goudenhove Kallergi», το οποίο απενεμήθη στην Άνγκελα Μέρκελ το 2010 και στον Χέρμαν Βαν Ρομπέι το 2012!
Η παλαιά ευρωπαϊκή φεουδαρχική τάξη κατέρρευσε, λέει ο Καλλέργη. Στο μέλλον θα γίνει μεγάλη μετανάστευση «σκούρων φυλών» προς την Ευρώπη και θα δημιουργηθεί μια νεγροειδής φυλή μιγάδων, όπως οι «αρχαίοι Αιγύπτιοι». Ηγετική κάστα στην Ευρώπη θα είναι οι Εβραίοι, οι οποίοι από την εποχή της χειραφέτησής τους μορφώθηκαν στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και διαμόρφωσαν χαρακτήρα δυνατό και διάνοια οξεία... Συνοπτικά παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από τα βιβλία του περίεργου και σκοτεινού αυτού ανθρώπου, τα οποία πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως, λόγω διαβολικών συμπτώσεων (;) με το ανακύψαν μεταναστευτικό - προσφυγικό ευρωπαϊκό πρόβλημα:
Η έννοια της «Πανευρώπης», δηλαδή της δημιουργίας μια ενωμένης Ευρώπης, συμπληρωνόταν από τον Καλλέργη με τη γενοκτονία των ιστορικών εθνών της μέσω εσκεμμένης μαζικής μετανάστευσης μη ευρωπαϊκών πληθυσμών σε αυτή και εκτεταμένης φυλετικής ανάμειξης. Ο Καλλέργη υπεστήριζε με πάθος αλλά και επεδίωκε να επιβάλει την άποψη ότι «ο Ευρωπαίος άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μεικτής φυλετικής καταγωγής», ότι οι υφιστάμενες φυλές θα εξαφανίζονταν σταδιακά συνεπεία της εξαφάνισης του ιστορικού τους χώρου (μέσω μαζικών μεταναστεύσεων). Πίστευε και διακήρυττε επίσης ο συγκεκριμένος κύριος ότι ο κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση του μέλλοντος θα ήταν μια «ευρασιατική - νεγροειδής φυλή», όπως ο ίδιος την ονόμαζε, η οποία «θα αντικαθιστούσε τη διαφορετικότητα των φυλών και τη διαφορετικότητα των ατόμων». Επίσης, είναι ο πρώτος εισηγητής αυτού που σήμερα αποκαλείται στην οργουελική νεοταξική γλώσσα «νόμος κατά της υποδαυλίσεως του ρατσισμού και της εχθροπάθειας».

Μοναδικό είδος ανθρώπου... επί χάρτου

Η Αμερικανική Επιτροπή για την Ηνωμένη Ευρώπη συνεστήθη το 1948 από τον Allen Dulles, βετεράνο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος ηγείτο τότε μιας επιτροπής για την αναδιοργάνωση της αμερικανικής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Central Intelligence Agency / CIA), και άλλοι παλαίμαχοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών συνεργάζονταν στενότατα τόσο με τον κήρυκα του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος Αυστριακό Κουντενχόβε - Καλλέργη, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε καταφύγει στην Αμερική, όπως και οι περισσότεροι της γερμανικής ελίτ, όσο και με τον Τσώρτσιλ.
H ιστορί, όπως διαπιστώνουμε, αναδεικνύει και ερμηνεύει το παρελθόν και προβλέπει διαφωτίζοντας το μέλλον, γι' αυτό και συχνάκις αποκρύπτεται και παραχαράσσεται. Αυτό είναι το προνομιακό πεδίο των εθνομηδενιστών της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας, οι οποίοι εξυπηρετούν γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Και, πάντως, όχι του ελληνικού έθνους. Ούτε των ευρωπαϊκών λαών... Ο Νικ Γκρίφιν, ευρωβουλευτής, απευθύνθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικά, φέροντας στο προσκήνιο το σχέδιο του θεωρούμενου «πατέρα της Ε.Ε.» Αυστριακού διανοούμενου κόμη Κουντενχόβε - Καλλέργη.
Το 2009 η λονδρέζικη εφημερίδα Telegraph δημοσίευσε υπό πίεση ένα μυστικό σχέδιο από το έτος 2000, σύμφωνα με το οποίο Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες αποφάσισαν να καλλιεργήσουν έναν νέο «πολυπολιτισμικό» τύπο ανθρώπου. Στόχος, η δημιουργία ενός μοναδικού είδους ανθρώπου, προερχόμενου από συνεχείς επιμειξίες, ώστε να μην είναι δυνατόν να διακριθεί πάνω του ούτε φυλή ούτε καταγωγή. Έναν «Ευρωπαίο» που δεν θα θεωρούσε κανέναν άλλο άνθρωπο επί της Γης εχθρό του! Ο Andrew Neather, πρώην σύμβουλος του σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνυ Μπλερ (1997 - 2007) επιβεβαίωσε επίσημα την ύπαρξη των σχεδίων αυτών στην εφημερίδα Evening Standard. Όντως ο Μπλερ κατά τη μακρά πρωθυπουργία του γέμισε τη Βρετανία μετανάστες, όπως αποκαλύπτεται σήμερα στην εφημερίδα Daily Mail.
Είναι πράγματι απίστευτο πόσοι άνθρωποι και μεγαλεπήβολοι διεθνείς οργανισμοί επικροτούν τη μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν κάνει επανειλημμένες εκκλήσεις έως το 2025 να γίνουν δεκτοί στην Ευρώπη 159 εκατομμύρια μετανάστες! Ο Brock Chisholm, πρώην διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μίλησε αίφνης για μια ενιαία φυλή, σε έναν κόσμο, με μία ενιαία κεντρική Αρχή. (Την παγκόσμια διακυβέρνηση εννοούσε.)
Αβίαστα τίθεται το επιτακτικό ερώτημα: Πόσο συμβατή είναι αυτή η ιδέα της καλουμένης «Ευρωπαϊκής Ένωσης» με τη δημοκρατία, τις θεμελιώδεις και ιερές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της λαϊκής κυριαρχίας, ακόμη και της ίδιας της ελευθερίας; Η απάντηση δίδεται με την παράθεση αδιάψευστων στοιχείων, τα οποία δολίως αποκρύπτονται εν Ελλάδι από το πανίσχυρο μπλοκ των δυνάμεων της εθνικής υποτέλειας και του εθνομηδενισμού, που αποδομούν το εθνικό κράτος των Ελλήνων όπως αυτό συγκροτήθηκε με τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση το 1821.
Από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, δηλαδή κατά την περίοδο του Β' Ράιχ, όλη η κοινωνικοπολιτική και οικονομική ελίτ της Γερμανίας ασχολείτο με την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Πολλαπλώς αποκαλυπτικό είναι το κλασικό σύγγραμμα του κορυφαίου Γερμανού θεωρητικού και πολιτικού Φρειδερίκου Νάουμαν περί «Μεσευρώπης» (Mitteleuropa, Βερολίνο 1915). Αναφέρεται στην εξέχουσα θέση την οποία κατείχε το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα στον γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό σχεδιασμό του γερμανικού κεφαλαίου και στις γερμανικές ιθύνουσες ελίτ προ της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Εξουδετέρωση και γρήγορα

Το ιδεολόγημα του «ευρωπαϊσμού» κατείχε δεσπόζουσα θέση στη δημόσια ρητορική και προπαγάνδα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Λίανενδεικτικώς αναφέρουμε όσα έγραψε στο προσωπικό του ημερολόγιο στις 8 Μαΐου του 1943 ο στενότερος και πλέον αφοσιωμένος συνεργάτης του Αδόλφου Χίτλερ και υπουργός Προπαγάνδας του Γ' Ράιχ, Γιόζεφ Γκαίμπελς: «Εξ όλων αυτών ο Φύρερ εξήγαγε το συμπέρασμα ότι η κακοφωνία των μικρών κρατών, η οποία σήμερα εξακολουθεί να υφίσταται στην Ευρώπη, πρέπει να εξουδετερωθεί το ταχύτερο δυνατόν. Σκοπός του αγώνα μας οφείλει να παραμείνει η δημιουργία μιας ηνωμένης Ευρώπης. Αλλά η Ευρώπη μπορεί να αποκτήσει σαφή οργάνωση μόνον μέσω των Γερμανών. Μια άλλη δύναμη πρακτικώς δεν υφίσταται... Ο Φύρερ υπερασπίζεται εν προκειμένω την πολιτική του Καρλομάγνου»... Μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι το ότι τιμώνται με το «Βραβείο Καρλομάγνου» στην εποχή μας από την υπερεθνική γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών μέλη του κρατούντος πολιτικού συστήματος της Ευρώπης, καθώς και μέλη της οργανικής διανόησης που συμβάλλουν στην προπαγάνδιση και επιβολή της «ευρωπαϊκής ιδέας».
Εξίσου αποκαλυπτικός είναι και ο κορυφαίος ιθύνων της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής του Γ' Ράιχ Κλόντιους, συντάκτης βαρυσήμαντου κειμένου με τον τίτλο «Περί της οικονομικής διατάξεως του κόσμου μετά μία γερμανική τελική νίκη», με ημερομηνία 30/5/1940. Έγραφε στο κεφάλαιο 1 «Τελωνειακή και Νομισματική Ένωσις»: «Ασχέτως του εάν θα παραμείνουν ως (τυπικώς) ανεξάρτητα κράτη ή όχι (η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο κ.λπ.), θα επέλθει η οικονομική ένταξή τους στον μείζονα γερμανικό χώρο. Το ριζοσπαστικότερο μέσον προς τον σκοπό αυτό είναι η Τελωνειακή και Νομισματική Ένωσις. Η Νοτιοανατολική Ευρώπη θα εξακολουθήσει να παραμένει για τη Γερμανία μια σπουδαία αγορά ενεργειακών πόρων και κυρίως διατροφικών αγαθών, αλλά και μια σπουδαία αγορά για τα γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα... Ανταγωνιστές δεν φοβούμεθα πια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη...».
Αλλά και ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Χανς Κερλ σε λόγο που εκφώνησε την 9η Σεπτεμβρίου του 1940 ενώπιον του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου του Νιντερλάουζιτς ανέφερε τα εξής καταπληκτικά: «Οι ενεργειακοί και αγροτικοί πόροι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι στη διάθεσή μας πλήρως και αποκλειστικώς, ενώ μέχρι πρότινος μοιράζονταν μεταξύ ημών και των δυτικών δυνάμεων της Αγγλίας και της Γαλλίας... Ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος δεν θα δημιουργηθεί αίφνης, π.χ. δια μιας συνθήκης ειρήνης. Ούτε μέσω μιας κρατικής πράξεως. Δεν υπάρχει πατέντα γι' αυτό. Πολλώ μάλλον θα προκύψει σταδιακώς, και είναι καθήκον μας να τροχοδρομήσουμε τα πράγματα έτσι ώστε αυτός [σ.σ.: ο ευρωπαϊκός χώρος] να αναπτυχθεί νομοτελειακώς. Είτε το θέλουμε εμείς είτε εκείνοι είτε όχι»...
Ομοίως στο πόνημά του για τις έννοιες του Ράιχ και του Ενιαίου Χώρου ο Ράινχαρντ Χάιν σημείωνε: «Με την αρχή της εθνικής κυριαρχίας εγκαθιδρύθηκε στην Ευρώπη μια πολιτειακή κατασκευή εχθρική προς την έννοια του Ράιχ και του Χώρου, η οποία και κατέστρεψε την πολιτική τάξη της Ευρώπης ως Χώρου, τη βασιζομένη επί του παλαιού Γερμανικού Δικαίου, όπως την ενσάρκωνε το μεσαιωνικό γερμανικό Ράιχ... με έναν συντεταγμένο πέριξ του κέντρου Ευρωπαϊκό Χώρο, ο οποίος εκτεινόταν την εποχή των Στάουφεν από Ρήνου μέχρι Σικελίας και είχε με τη Χάνσα [σ.σ.: οικονομική ομοσπονδία των πόλεων] ένα ισχυρό αναπτυξιακό κέντρο... Επιβάλλεται να αναγνωρισθεί από την πολιτική και νομική επιστήμη ότι τα νέα πολιτικά δεδομένα οφείλουν να οδηγήσουν σε πλήρη μεταβολή της πολιτειολογικής σκέψεως... Ως θεμέλιο της οποίας οφείλει να θεωρείται η έννοια του Μείζονος Χώρου [σ.σ.: Ενιαίος Χώρος]... Το Ράιχ είναι ο εκπρόσωπος της νέας πολιτικής τάξεως στην Ευρώπη»...
Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 1941. Η έννοια του έθνους καταδολιεύεται έως της πλήρους υποκατάστασής του. Ο Ράιχαρντ Χάιν επιβεβαιώνεται πλήρως 75 χρόνια μετά: το Δ' γερμανικό Ράιχ εκπροσωπεί τη νέα πολιτική τάξη στην Ευρώπη του 2016. Η ηγεμονία των ΗΠΑ στην Ευρώπη αρχίζει να κλονίζεται. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο είναι καταφανής. Η δημοκρατία είναι δολοφονημένη.
Μετά το τέλος του Πολέμου, το 1945, ανανεώθηκε η συζήτηση για την Ενωμένη Ευρώπη υπό νέους γεωπολιτικούς όρους. Οι ΗΠΑ, που αναδύθηκαν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως κυρίαρχη δύναμη και σε ανταγωνισμό με τη Σοβιετική Ένωση, ήθελαν να διατηρήσουν τον γεωπολιτικό έλεγχο της Ευρώπης ως στρατηγικού συμμάχου στη νέα διεθνή αντιπαράθεση. Ο πρόεδρος Τρούμαν ανήγαγε την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Η αμερικανοποίηση της Ευρώπης αρχίζει να χτίζεται...

ΜΕΡΟΣ Β'

Πριν μιλήσουμε στο δεύτερο μέρος του άρθρου μας για την απαρχή της πλήρους ανάμειξης των ΗΠΑ στο εγχείρημα της λεγόμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης, καλό είναι να συνδέσουμε τα όσα υποστήριζε ο Αυστριακός κόμης Ριχάρδος Νικόλαος Κουντενχόβε - Καλλέργη (Goudenhove Kallergi, 1894 - 1972) για το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα ήδη από το 1923 και τα όσα προφητικά εξήγγειλε για τη «μεγάλη μετανάστευση σκούρων φυλών», εσκεμμένη μαζική μετανάστευση, και τη δημιουργία μιας νέας νεγροειδούς φυλής - φυλής μιγάδων - στην Ευρώπη με τα όσα συμβαίνουν σήμερα με τη μεταναστευτική και προσφυγική λαίλαπα στη Γηραιά Ήπειρο και ιδιαιτέρως στην πατρίδα μας.
Στις 24/4/2016 στο περιοδικό BHMAMEN του κυριακάτικου Βήματος, στο άρθρο «Κορίτσια στον ήλιο» και με υπότιτλο «Ανάμεσα στην άμμο και το νερό, μια πεντάδα μοντέλων νέας γενιάς υπενθυμίζουν στον ανδρικό πληθυσμό ότι ο καιρός (του θέρους) γαρ εγγύς», ο συντάκτης του, αφού παραθέτει τις επαγγελματικές επιδόσεις των πέντε μανεκέν, μας πληροφορεί ότι έχουν και άλλες δραστηριότητες: «Η πρώτη έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ της γυμνής φωτογράφησης προς ανάδειξη του γυναικείου κάλλους, η δεύτερη, αιγυπτιακής και μαροκινής καταγωγής Ολλανδέζα Ιμάν, αποτελεί από μόνη της δήλωση μιας νέας ευρωπαϊκής ταυτότητας. (...) Η τελευταία, κόρη ομοφυλοφίλων γονέων που γεννήθηκε με εξωσωματική γονιμοποίηση, έχει αναφερθεί κατ' επανάληψη στα μέσα ενημέρωσης για τα δικαιώματα της γκέι και λεσβιακής κοινότητας». 

Στο ίδιο πνεύμα και το BHMAgazino του Βήματος, ανήμερα της Λαμπρής (1/5/2016) φιλοξενεί τετρασέλιδο άρθρο για την «Κοινωνία των ανθρώπων χωρίς φύλο». Εδώ τα πράγματα δείχνουν να σοβαρεύουν. Η συντάκτρια του άρθρου «ξεσαλώνει» εναντίον της μέγιστης πλειονότητας του ελληνικού λαού. Μας πληροφορεί, λοιπόν, η κυρία (εντάξει, το καταλαβαίνω, το ψωμί της βγάζει, ο τρόπος στις μέρες μας δεν έχει τόση σημασία) ότι οι οίκοι μόδας αναζητούν μοντέλα με ρευστό φύλο - η Louis Vuitton βρήκε ένα στο πρόσωπο του Τζέιντεν Σμιθ - και ότι το Λεξικό της Οξφόρδης ενσωμάτωσε τον προσδιορισμό «Mx» δίπλα στα συμβατικά «Mr» και «Ms» επιδιώκοντας ένα συμβολικό άνοιγμα της γλώσσας στη νέα ροπή αποποίησης των έμφυλων διχοτομήσεων! (Το θαυμαστικό δικό μου.) Μας πληροφορεί επιπλέον η κυρία συντάκτρια ότι στον Καναδά έχουν καταγραφεί περιπτώσεις γονέων (δεν μας λέει πόσοι σε σχέση με τον πληθυσμό του Καναδά) που αρνούνται να δηλώσουν το φύλο του παιδιού τους κατά τη γέννηση για να μην προκαθορίσουν τις επιλογές του. Εξάλλου, αποφαίνεται κατηγορηματικά ότι «η ζωή χωρίς φύλο ή με πολλά φύλα μοιάζει πιο χαριτωμένη και γουστόζικη από την ασάλευτη ομοιομορφία του "αρσενικού" και του "θυλικού"» (τα εισαγωγικά δικά της). Και καταλήγει αποτελειώνοντάς μας: «Η συζήτηση για τα φύλα έχει ανοίξει για τα καλά στα διεθνή φόρα. (...) Στην Ελλάδα το φύλο εκλαμβάνεται ακόμα ως προπύργιο μιας συντηρητικής εθνικής αφήγησης»... 
Και η πρώτη και η δεύτερη περίπτωση των άρθρων των συγκεκριμένων περιοδικών, με τις συνεχείς δημοσιεύσεις για τη νέα φυλή στην Ευρώπη αλλά και για τα άφυλα άτομα, δημιουργεί μόδα. Και η μόδα επιβάλλει. Και εν τέλει ελέγχει.

Ας θυμηθούμε το αντιαισθητικό πανηγύρι της Eurovision με την εμφάνιση και διαφήμιση της ή του χωρίς φύλο Κοντσίτα! Ήδη από το 2009 η λονδρέζικη εφημερίδα Telegraph δημοσίευσε ένα μυστικό σχέδιο από το έτος 2000, σύμφωνα με το οποίο Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες αποφάσισαν να καλλιεργήσουν έναν νέο «πολυπολιτισμικό» τύπο ανθρώπου, προερχόμενου από συνεχείς επιμειξίες, ώστε να μην είναι δυνατόν να διακριθεί επάνω του ούτε φυλή ούτε καταγωγή ούτε ιστορία ούτε μνήμη ούτε πατρίδα. Η χαρά των πολυεθνικών και του παγκόσμιου χρηματιστηριακού κεφαλαίου! (Διάβασε περισσότερα στο Α' Μέρος, «Επίκαιρα», τεύχος 338ο.)
Βέβαια, οι συντάκτες δεν έχουν εντρυφήσει στα γραπτά και τις εξαγγελίες του Goudenhove Kallergi. Έχουν «μπει» όμως στο πνεύμα της Ενωμένης Ευρώπης και της Νέας Τάξης. Αυτό και προωθούν. Και η εφημερίδα τους επίσης. Μέσω της μόδας διαμορφώνουν και εν τέλει ελέγχουν τη νεολαία, και όχι μόνο. Γι' αυτή τη μοναδική στην παγκόσμια ιστορία μετάλλαξη του ανθρώπου έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης: «Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του...». 

Καθοριστικός ρόλος

Όταν οι Αμερικανοί «ανακάλυψαν» στο τέλος του Πολέμου το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα και εγχείρημα και την πιθανή χρησιμότητά του, το υιοθέτησαν. Ο ρόλος του ιδρυτού της «Pan - Europa Bewengung» (Πανευρωπαϊκό Κίνημα), Goudenhove Kallergi, υπήρξε καθοριστικός. Υπενθυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα είχε πρωτεύουσα θέση στη ρητορική και την προπαγάνδα του Γ' Ράιχ, ενώ αποτελούσε κορυφαία γεωστρατηγική, γεωπολιτική και γεωοικονομική επιδίωξη της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και πριν από την εποχή του Ναζισμού, στον καιρό του Β' Ράιχ (1871 - 1918) των Γουλιέλμων. Ο Kallergi είχε καταφύγει στις ΗΠΑ το 1943, καθότι γνωστός φιλομοναρχικός, πιστός στον αυτοκρατορικό οίκο των Αψβούργων, και ήρθε σε αντίθεση με το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα του Χίτλερ, το οποίο θεωρούσε κίνημα πληβείων και άσπονδο εχθρό της Μοναρχίας των Αψβούργων. Άμα τη αφίξει του στις ΗΠΑ ο εν λόγω Αυστριακός ευγενής ήρθε σε επαφή με σημαίνουσες προσωπικότητες της αμερικανικής πολιτικής, του στρατού και της λεγόμενης «Intelligence Community».
Λίγο πριν από την εξαγγελία του Σχεδίου Μάρσαλ, τον Μάρτιο του 1947, ο Kallergi είχε αναλάβει το «lobbying», την απόπειρα προσεταιρισμού σημαντικών προσωπικοτήτων του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, όπως ο γερουσιαστής Φουλμπράιτ και άλλοι υπέρ της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ομού με τον Kallergi την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης προωθούσε ήδη από το 1943 και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος ενδιαφερόταν από τη σκοπιά της γαλλογερμανικής συμφιλίωσης και δι' αυτού του τρόπου για την επίλυση του ακανθώδους ζητήματος της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Εδώ οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι όταν ο Τσώρτσιλ προπαγάνδιζε την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης εννοούσε τη στρατιωτικώς και οικονομικώς ενοποιηθείσα Δυτική ηπειρωτική Ευρώπη και όχι βεβαίως την παραδοσιακή ναυτική δύναμη Βρετανία, για την ξεχωριστή θέση της οποίας είχε πάντοτε ιδίαν αντίληψη - διεκδικούσε προνομιακή θέση τόσο με τη διαμορφούμενη ενιαία Δυτική Ευρώπη όσο και με τις ΗΠΑ.
Το 1949 συνεστήθη η Αμερικανική Επιτροπή για την Ηνωμένη Ευρώπη. Οι ιθύνουσες μορφές της Επιτροπής προήρχοντο από τον χώρο των μυστικών υπηρεσιών και ασφαλείας (Allen Dulles και William Donovan). Το πρώτιστο καθήκον τής ως άνω Επιτροπής ήταν η χρηματική ενίσχυση των ανεπίσημων ομάδων και οργανώσεων που προωθούσαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιθύνοντες του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος μοιράζονταν την αντίληψη ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα επέλυε τα γνώριμα παμπάλαια προβλήματα που ανάγονταν στον ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών κρατών, στη διαμάχη μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, στη «γερμανική ιδιαιτερότητα» κ.ο.κ. Ιδίως ο Donovan υποστήριζε θερμά το Σχέδιο Σουμάν, το οποίο απέβλεπε στη συγχώνευση της βαριάς βιομηχανίας της Γαλλίας και της Γερμανίας σε ένα σχήμα, με το σκεπτικό ότι μια τέτοια εξέλιξη θα καθιστούσε αδύνατη τη διεξαγωγή πολέμου στο μέλλον μεταξύ των κρατών, αφ' ής στιγμής θα είχαν στερηθεί της μονομερούς - εθνικής χρήσης εκείνων των υλικών που ήσαν τελείως αναγκαία για τη διεξαγωγή πολέμου. Σημειωτέον, τα προγράμματα εκείνα που ενισχύονταν χρηματοδοτικώς από αμερικανικής πλευράς έπρεπε σαφώς να αποδέχονται την ενσωμάτωση της νεόδμητης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, της Δυτικής, σε μια ενοποιούμενη Δυτική Ευρώπη. Άρχιζε η πολιτική της λεγομένης «προσδέσεως εις την Δύσιν». Απαραίτητο ήταν να εργάζονται κατά τρόπο σύμφωνο με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Τα ανωτέρω αποτελούν τους ανομολόγητους επιδιωκόμενους αντικειμενικούς σκοπούς. Οι φανεροί διακηρυσσόμενοι σκοποί ήσαν η παροχή υποτροφιών για ερυνητικά προγράμματα σε ζητήματα ομοσπονδίας, ομοσπονδιακής δομής και διοικήσεως, η ενίσχυση εκδόσεων αναφορικά με την ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική ενότητα και λοιπά συναφή.
Τον Μάρτιο του 1949 ο Τσώρτσιλ επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη προκειμένου να συζητήσει με τους Allen Dulles και William Donovan, ως επίσης και για να ζητήσει χρηματοδότηση από την Αμερικανική Επιτροπή στην ευρωπαϊκή πλευρά. Αρμόδιος ορίστηκε ο γαμπρός του Τσώρτσιλ Duncan Sandys, πρόεδρος της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κινήματος. Ο Sandys έγραψε στον Donovan εκθέτοντας τις απαιτήσεις του. Το Ευρωπαϊκό Κίνημα, επί της ουσίας χρεωκοπημένο, ζητούσε 80.000 στερλίνες για να μπορέσει να επιβιώσει τους επόμενους έξι μήνες. Ο Cord Meyer, ενταχθείς στη Διεύθυνση Διεθνών Οργανισμών της CIA το 1951, θυμάται χαρακτηριστικώς ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες που ζητούσαν τη βοήθεια των Αμερικανών έθεσαν ως προϋπόθεση το ότι δεν θα υπήρχε καμία δημοσιότητα, αφ' ής στιγμής η κομμουνιστική προπαγανδιστική μηχανή θα εκμεταλλευόταν κάθε φανερή απόδειξη επίσημης αμερικανικής υποστήριξης ως τεκμήριο ότι ήσαν «ενεργούμενα των Αμερικανών ιμπεριαλιστών». Συνεπώς, και μολονότι ο Sandys εκλιπαρούσε για μια πραγματικά μεγάλη συνεισφορά από αμερικανικής πλευράς, την ίδια στιγμή εφέρετο να αγωνιά μήπως τυχόν η αμερικανική οικονομική υποστήριξη προς το Ευρωπαϊκό Κίνημα μαθευτεί, πάσχιζε δε να αποφύγει υπόνοιες αμερικανικής επέμβασης. Εν ολίγοις, ο Sandys και οι λοιποί φοβούνταν ενδεχόμενες κατηγορίες περί δράσης τους ως «πρακτόρων του αμερικανικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού».
Η αλήθεια είναι ότι η αμερικανική χρηματοδότηση τα έτη 1949 και 1950 έσωσε κυριολεκτικώς το Ευρωπαϊκό Κίνημα από τη χρεωκοπία. Προϊόντος του χρόνου ανέκυψε ένα μεγάλο θέμα από τη φίλη και αναμφισβήτητη σύμμαχο των ΗΠΑ, τη Βρετανία: η αυξανόμενη αντίσταση των Βρετανών στην «ηνωμένη», δηλαδή ομοσπονδιακή, Ευρώπη. Τι είχε συμβή; Απλώς οι Εργατικοί (τότε) προτιμούσαν τη συνεργασία μεταξύ ανεξάρτητων, κυρίαρχων και ισότημων κρατών και απέρριπταν μια δραματική μείωση, έως εξαφανίσεως, της εθνικής κυριαρχίας, την οποία ασφαλώς συνεπάγεται η προσχώρηση ενός κράτους σε ένα ομοσπονδιακό / ενωσιακό υπερκρατικό σχήμα.

O Paul Henri Charles Spaak (25 January 1899 – 31 July 1972)

Τα πράγματα δυσκόλεψαν έτι περαιτέρω όταν οι Γάλλοι φεντεραλιστές απεχώρησαν από το Ευρωπαϊκό Κίνημα διαμαρτυρόμενοι. Και πάλι ο αμερικανικός παράγων ήταν που έσωσε την κατάσταση! Οι Αμερικανοί διαπίστωσαν ότι το Ευρωπαϊκό Κίνημα είχε διασπαστεί μεταξύ της βρετανικής και της «ηπειρωτικής» ηγετικής του ομάδας. Όσο περισσότερο αντιδρούσε στην ομοσπονδία της Ευρώπης η Βρετανία τόσο ενισχύετο η θέση του Βέλγου πολιτικού Spaak και των φεντεραλιστών της Δυτικής Ευρώπης μέσα στο Κίνημα. Οι Αμερικανοί φοβήθηκαν πως εάν δεν υποστήριζαν τους φεντεραλιστές τότε η ηγεσία του ευρωπαϊκού Κινήματος θα περιήρχετο στα χέρια των Βρετανών Εργατικών, γεγονός που θα είχε ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο κύβος ερρίφθη: οι Αμερικανοί στήριξαν τον Spaak και τους φεντεραλιστές, οι οποίοι πλέον αναλαμβάνουν την ηγεσία του Ευρωπαϊκού Κινήματος, διαδεχόμενοι τους Βρετανούς και τον Τσώρτσιλ.
Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα. Ότι  στην αμερικανική παρέμβαση και στήριξη οφείλονται όχι μόνο η συνολική γεωπολιτική και γεωστρατηγική, καθώς και το πολιτικό πλαίσιο και η συνεπακόλουθη προπαγανδιστική (με σημερινούς όρους «επικοινωνιακή») στήριξη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι και σήμερα, αλλά ακόμη και η πολύ συγκεκριμένη επιλογή προσώπων που έμελλε να σημαδέψουν ανεξίτηλα το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Πρώτιστος στόχος της νέας δομής υπό τον Spaak ήταν να κατασκευάσει λαϊκή υποστήριξη «από τη βάση» υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης μέσω μιας «μείζονος προπαγανδιστικής εκστρατείας σε όλες τις χώρες» - δεδομένου ότι οι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος και ιδεολογήματος σαφώς και γνώριζαν και γνωρίζουν, τότε όπως και σήμερα, ότι το όλο θέμα αποτελούσε και αποτελεί κατ' ουσίαν υπόθεση μιας οιονεί αριστοκρατίας ολίγων «εκλεκτών» ή αυτόκλητων «εκλεκτών» με καμία σύνδεση με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Όσες φορές οι λαοί είχαν την ευκαρία να εκφράσουν την κυρίαρχη βούλησή τους μέσω δημοψηφισμάτων εναντιώθηκαν στα κελεύσματα και τις μεθοδεύσεις της «πεφωτισμένης αριστοκρατίας» των Βρυξελλών. Η εκφρασθείσα συλλογική πολιτική βούληση του λαού («volonté générale» κατά Ρουσσώ) δεν παρέμενε για πολύ καιρό σεβαστή. Η ολιγαρχία των ευρωκρατών επανέρχεται ωσάν να μην συνέβη τίποτε και επαναφέρει το θέμα.

Ανάμειξη εκ των έσω

Τις πρωτοβουλίες και την άμεση ανάμειξη των Αμερικανών στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν συμμεριζόταν ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος επιθυμούσε μια Ευρώπη των λαών και των πατρίδων. Οι Αμερικανοί τον θαύμαζαν και ταυτοχρόνως τον υπέβλεπαν. Είχαν όμως τον «δικό τους άνθρωπο» στη Γαλλία, τον Jean Monnet, τον θεωρούμενο ως έναν από τους πατέρες της Ευρώπης. Ο Jean Monnet, πολλαπλώς ευνοημένος από τους Αμερικανούς, οι οποίοι τον είχαν διορίσει σύμβουλο του στρατηγού Ζιρώ κατά την απελευθέρωση της Γαλλίας, το 1945, προκειμένου να τον προωθήσουν ως αντικαταστάτη του δύσκολου και «εθνικιστή» γι' αυτούς στρατηγό Ντε Γκωλ. Ο παλαίμαχος Ντε Γκωλ, ως πρόεδρος της Γαλλίας, ήταν ο μόνος Δυτικός ηγέτης που τόλμησε να επισκεφθεί τη Σοβιετική Ένωση και να μιλήσει από το μπαλκόνι του Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θα έπρεπε να εκτείνεται από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό! Ανήκουστο για την εποχή. Ανήκουστο και σήμερα που η Ρωσία δαιμονοποιείται. Το θέλουν οι ΗΠΑ. Η Ευρώπη ακολουθεί. Η πτώση του Ντε Γκωλ ήταν θέμα χρόνου. Η αμερικανική πολιτική δεν ήθελε και δεν θέλει μια πολιτική Ένωση που θα κατέληγε σε μια γεωπολιτικά αυτόνομη Ευρώπη. Επεδίωκε και επιδιώκει την όσο το δυνατόν στενότερη στρατηγική σύζευξη Ευρώπης και ΗΠΑ ως ενιαίου γεωπολιτικού συνόλου υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Η πολιτική αυτή επικυρώθηκε με τη διατήρηση και την επέκταση του ΝΑΤΟ μετά την έκλειψη της αντιπάλου Σοβιετικής Ενώσεως και με την αντιμετώπιση του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης ως δύο όψεων του ίδιου νομίσματος αλλά και με την προωθούμενη τελωνειακή ένωση Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής (αν τελικά δεν αντιδράσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί και επιτευχθεί συμφωνία).
Εν ολίγοις, η ενότητα της Ευρώπης και η ιδέα του ατλαντισμού είναι στόχοι αμοιβαίως αλληλοϋποστηριζόμενοι. Οι Αμερικανοί έχουν διαθέσει απίστευτα ποσά για τη μετεξέλιξη της Ευρώπης σε παρακολούθημα των όποιων επιδιώξεών τους προκειμένου να διατηρήσουν την Πλανηταρχία. Οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι απόντες εν ονόματι ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού Ράιχ, μιας ιδιάζουσας «μετανεωτερικής», τεχνο - γραφειοκρατικής και «πολυπολιτισμικής» μεταδημοκρατίας.
Εμείς οι Έλληνες ενταχθήκαμε το 1980 στην Ενωμένη Ευρώπη ως πλήρες μέλος με όρους πολιτικής ισοτιμίας και ισηγορίας, αμοιβαίου συμφέροντος και δημοκρατικής αλληλεγγύης. Δεν υπενοήθη ποτέ ούτε μία σχετική υποδήλωση έγινε δεκτή σχετικά, ότι η χώρα μας θα κατελάμβανε ποτέ θέση υποδεέστερου μέλους, βήτα κατηγορίας. Στην πορεία του χρόνου διαψεύσθηκαν οι ελπίδες και οι πόθοι του ελληνικού λαού.

Ολομόναχοι υπερασπιζόμαστε (όπως υπερασπιζόμαστε) τα σύνορα της Ευρώπης...

Δεν είδε η Ελλάς αλληλεγγύη στον τομέα της εθνικής ασφάλειας και άμυνας. Η Ένωση δεν έστερξε ποτέ στην αναγνώριση των εθνικών συνόρων της Ελλάδος ως συνόρων της Ευρώπης ούτε στην καταγγελία της προκλητικής παραβίασης του εθνικού εναέριου χώρου και των σχετικών θρασύτατων παραβιάσεων των χωρικών υδάτων μας από την Τουρκία! Ούτε στο προκλητικό και ευθέως contra στον Χάρτη του ΟΗΕ casus belli ούτε, τέλος, στην κήρυξη και οριοθέτηση της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και στη συνακόλουθη εθνική υπόθεση των υδρογονανθράκων. Αυτό είναι που επιδιώκουν οι δήθεν «εταίροι»: απάνθρωπη φορολογία σε έναν εξαθλιωμένο λαό, με συνεχή δανεισμό, χωρίς ρήτρα ανάπτυξης, προκειμένου να τους παραχωρηθεί αντί πινακίου φακής ο ορυκτός πλούτος της χώρας, συναινούντων σιωπηρώς των παμπόνηρων Αμερικανών. Όπως δεν είναι πράξη κοινοτικής και εταιρικής αλληλεγγύης η συμφωνία Δουβλίνο 2, κατά την οποία οι λαθρομετανάστες που φτάνουν από την Ελλάδα σε άλλη χώρα της Ένωσης επαναπροωθούνται αυτομάτως όχι στη χώρα από την οποία κατάγονται αρχικά, αλλά στην Ελλάδα, που θεωρείται πλασματικά και άδικα ως «χώρα προέλευσης» και από χώρα της γραμμής των πρόσω, της συνοριογραμμής της Ευρώπης, πρέπει να καταδικάζεται ως υποδοχέας των λαθρομεταναστών, αποκλειστικώς αρμόδια για την κρίση της αιτήσεως ασύλου! Γιατί οι χώρες της ευρωπαϊκής ενδοχώρας πρέπει να παραμείνουν «καθαρές, άσπιλες και αμόλυντες», ενώ η χώρα μας θεωρείται αποθήκη ψυχών και χωματερή «αποβλήτων». Πού είναι η εταιρική αλληλεγγύη;

Εμείς οι Έλληνες τους δώσαμε την Ευρώπη. Την κόρη με τα ανοιχτά μάτια. Εμάς των Ελλήνων αυτή είναι η ιστορική μας μοίρα, επιβάλλεται να επανακαθορίσουμε γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά γεωοικονομικά και γεωπολιτισμικά το ευρωπαϊκό όραμα πάνω στη βάση του μεγάλου Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. Μπορούμε; Ναι, μπορούμε. Αν το θελήσουμε. Εάν ξαναβρούμε την ταυτότητά μας. Για μια Ευρώπη για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Για μια Ευρώπη των πατρίδων. Για μια Ευρώπη από τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό.

* Δικηγόρου, τέως προέδρου Δ.Σ. Πειραιά.