Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Αρκετές φορές έχουμε παρατηρήσει ότι, εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, συμβαίνει μία πραγματική ανθρωπολογική μετάλλαξη, η οποία δημιουργεί μεταξύ των νέων γενεών και των παλαιών, ένα χάσμα που είναι πολύ πιο μεγάλο και είναι, προπάντων, ποιοτικά διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο που μπορεί να είχε παραχθεί στις προηγούμενες εποχές. Πράγματι, όχι μόνον άλλαξε ο τρόπος του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι, αλλά άλλαξαν οι ίδιοι οι μηχανισμοί του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι. Ο εγκέφαλος και η καρδιά του ανθρώπου δεν λειτουργούν όπως κάποτε, κατά συνέπεια οποιοσδήποτε τύπος επικοινωνίας έγινε αδύνατος, γιατί όχι μόνον η γλώσσα, αλλά το υπόβαθρο της γλώσσας: ευαισθησία, θέληση, μνήμη, ευφυΐα, κουλτούρα, προσέλαβε μία δομή εντελώς νέα, χωρίς πια σημεία επαφής με τον κόσμο του χθες.

Σε λίγα χρόνια, όταν οι τελευταίοι εκπρόσωποι της προ-μοντέρνας ανθρωπότητας δεν θα υπάρχουν πλέον, θα συμβεί μία κατάσταση άνευ προηγουμένου: για πρώτη φορά στην ιστορία, η πρόοδος θα βαδίζει μέσα στην πλήρη άγνοια της παράδοσης, και το νέο θα κατασκευαστεί χωρίς πια τον παραμικρό δεσμό με το παλαιό. Δεν θα υπάρχουν πια πρόσωπα ικανά να διαβάσουν και να κατανοήσουν πραγματικά, δεν λέμε την ''Θεία Κωμωδία'', αλλά ούτε τους ''Αρραβωνιασμένους'' του Alessandro Manzoni , ούτε το ''Κόκκινο Άλογο'' του Eugenio Corti (Σημ. Μετ. Εμείς θα λέγαμε: Γ. Δροσίνη, Κ. Κρυστάλλη, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη). Θα είναι σαν να ξεκινούν από το μηδέν, από έναν άγραφο πίνακα. Τα πράγματα του παρελθόντος, ακόμη και του πρόσφατου, θα φαίνονται απόμακρα και ακατανόητα, όσο σήμερα μας φαίνονται απόμακρες οι...

Η συνέχεια εδώ