«Αυτό το αναγνωρίζω ως μοναδικό και εξαιρετικό ανάμεσα στα ελαττώματά μου - την συνήθεια, στην οποία εμμένω, να προτιμώ να λέω πρώτα από όλα πράγματα που ξέρω ότι θα δυσαρεστήσουν τους ακροατές μου. Αυτό το γνωρίζω, ωστόσο το διατηρώ σκόπιμα, και σε καμία περίπτωση δεν αγνοώ πόσους εχθρούς δημιουργεί αυτή η συνήθεια μου...» [ ΤΖΙΡΟΛΑΜΟ ΚΑΡΝΤΑΝΟ (1501-1576) ]. Μία υπόσχεση: Τα πάντα για την Ελλάδα! Επίσης, μην ξεχνάτε ποτέ ότι, το ακόλουθο είναι νόμος: ὓβρις → ἂτη → νέμεσις → τίσις
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016
Η υπαρξιακή κρίση του Ελληνισμού και η άβυσσος που πλησιάζει
Στρέφοντας το βλέμμα στο πρόσφατο παρελθόν, σ’ αυτήν την μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, η οποία ψυχορραγεί εδώ και έξι-επτά χρόνια, παρατηρούμε δύο βασικές μεταλλάξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα. Η μία αφορούσε στον ανθρωπολογικό τύπο του Έλληνα, ο οποίος μεταμορφώθηκε σχεδόν ως τον πυρήνα του. Ο γενικά εργατικός, λιτοδίαιτος άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον ατομιστή, αμοραλιστή κι άπληστο νεοέλληνα. Ο Έλληνας της μεταπολίτευσης εμφανίζεται περισσότερο μορφωμένος, πολύ πιο πλούσιος, πολυταξιδεμένος, αλλά, ταυτοχρόνως, «κενός περιεχόμενου».