Αγαπητή μου νέα,
Αγαπητέ μου νέε,
Σε εσένα απευθύνομαι κυρίως. Το πράττω από αγάπη. Δεν θέλω να πάθης κι εσύ ό,τι έπαθα εγώ. Γι' αυτό, διάβασε προσεκτικά ό,τι έχω να σού πω. Τον Ραχωβίτσα, όχι μόνον δεν τον φοβάμαι, μα τον λυπάμαι κιόλας. Μπορεί να έστειλε 5 αλήτες (αλβανούς μάλιστα) για να με χτυπήσουν έξω από το σπίτι μου, αλλά έκανε κι ένα καλό. Θα σάς πω μια ιστορία, που δεν είχα σκοπό να την πω ποτέ.
Βρίσκομαι στους Εθνικούς Αγώνες από μικρός. Οι απογοητεύσεις κι οι πίκρες, ασυγκρίτως περισσότερες από τις όποιες μικροχαρές. Αυτό, δεν είχε και δεν έχει απολύτως καμμία σημασία όμως. Οι ήττες είναι ασταμάτητες κατά τα τελευταία χρόνια, αλλά η Ελλάς είναι Ιδέα και ως τέτοια, δεν πεθαίνει ποτέ. Τά 'χει ξαναπεράση η Φυλή μας αυτά. Δεν είναι η πρώτη φορά.

Κάποιες από τις αναρτήσεις μου λοιπόν, πάμε χρόνια πίσω, στις αρχές των Μνημονίων, ενόχλησαν σφόδρα (και) τον Ραχωβίτσα...