Οι ΕΟΖ μπορεί να λειτουργήσουν ως ζώνες ελεύθερου εμπορίου ή οι ζώνες με ελευθερία εισαγωγών και εξαγωγών ή ως βιομηχανικές ζώνες οι οποίες μπορούν να εκμεταλλεύονται κάθε μορφής φυσικού πλούτου (πχ ηλιακή ή αιολική ενέργεια, ορυκτά, καλλιέργειες, τουριστικά μέρη κλπ. ). Οι ΕΟΖ επωφελούνται πάντα από τον φθηνά εργατικά χέρια και από ελάχιστο ή ανύπαρκτο εργατικό και φορολογικό έλεγχο. Τα εμπορεύματα θεωρούνται αντικείμενα τα οποία είναι έξω από τα όρια του εθνικού τελωνειακού εδάφους, και ως εκ τούτου, δεν υπόκεινται στον κοινό τελωνειακό έλεγχο και στη φορολογία.
Πρόκειται για ένα ακόμη εφεύρημα, ένα ακόμη εργαλείο της Παγκοσμιοποίησης (όπως ΜΚΟ, Hot Spot μεταναστών, κλπ.) το οποίο υποτίθεται ότι είναι μοχλός ‘ανάπτυξης’. Όμως η ύπαρξη των ΕΟΖ προκαλεί:
αθέμιτο ανταγωνισμό στις εκτός ΕΟΖ επιχειρήσεις οι οποίες υπόκεινται σε περιορισμούς που επιβάλει το κράτος δικαίου.
μετακίνηση φτωχών αλλοεθνών ανθρώπων και ως εκ τούτου μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλέσουν μειονοτικά προβλήματα – ιδιαίτερα όταν δημιουργούνται στα σύνορα χωρών – θέματα τα οποία η παγκοσμιοποίηση τόσο πολύ τα επιδιώκει για να μπορεί πάντοτε να ασκεί τον έλεγχο.
Το ‘τυρί’ της φάκας στην προκειμένη περίπτωση είναι οι λέξεις ‘ανάπτυξη’ και η ‘δημιουργία θέσεων εργασίας’. Και αυτές αποδίδουν πάντα, ιδιαίτερα όταν αυτό εξαγγέλλονται σε φτωχοποιημένες χώρες ή σε χώρες προτεκτοράτα. Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική, διότι το οικονομικό προϊόν ή όποια δραστηριότητα προκύπτει από τις ΕΟΖ, δεν ενσωματώνεται στους δείκτες ανταγωνιστικότητάς ή στο ΑΕΠ της χώρας που τις φιλοξενεί και φόροι δεν αποδίδονται στο κράτος.
Η Κίνα αποδεικνύεται πρωτοπόρος στο είδος. Οι ΕΟΖ της Κίνας ...
Η συνέχεια εδώ
