Φίλες και Φίλοι μου,Έχω περάση πολλά από το ξεφτιλισμένο ανθελληνικό κράτος. Γι' αυτό, μην απορείτε μερικές και μερικοί μ' αυτά που διαβάζετε κάποιες φορές στο ιστολόγιό μου. Διαβάστε την πέρα για πέρα αληθινή ιστορία που ακολουθεί και θα καταλάβετε το τι εννοώ:
Πέρα από αυτά εδώ, πίσω στο 1986, όταν όλα τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά τού ΣΚΛΗΡΟΠΥΡΗΝΙΚΟΥ μπατσόκ, στην οδό μου, σχεδόν ουδείς τολμούσε να αναρτήση την Ελληνική Σημαία στο μπαλκόνι του την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου. Η οδός αυτή, να φανταστείτε, έχει μήκος πολλών εκατοντάδων μέτρων και είναι πυκνοκατοικημένη. Πίσω στη δεκαετία τού '80 λοιπόν, μόνον ένας απόστρατος Στρατηγός κι εγώ αναρτούσαμε Σημαία. Εκείνου η κατοικία βρισκόταν (ας πούμε) στον αριθμό 82 κι εμένα, στον αριθμό (ας πούμε και πάλι) 93. Η οδός αυτή δε, συνεχίζεται και μετά τον αριθμό 100. Σάς είπα, μεγάλη οδός. Δεξιά - αριστερά, κατά μήκος της, μπορεί να κατοικούσαν (και να κατοικούν) μέχρι και 2.000 ψυχές...
Κι όμως, κάθε χρόνο, πίσω τότε, μόνον δυο Ελληνικές Σημαίες κυμάτιζαν στις Εθνικές Επετείους . Περπατούσες - περπατούσες κι έκλαιγες από απογοήτευση...
Στο 1:33 τού video, κατ' ευθείαν. Το δε απόσπασμα από το 1:40 μέχρι και το 1:50, παρακολουθείστε το καμμιά δεκαριά φορές, μέχρι να το εμπεδώσετε.
Σ-Υ-Γ-Κ-Λ-Ο-Ν-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο !!!
Δεν νομίζετε;
«Μού τη βαράει» λοιπόν κι εμένα και λέω στον πατέρα μου:
- «Να βάλουμε μια μεγάλη Σημαία στον κήπο πατέρα, να την βλέπουν όλοι όσοι περνούν μπροστά από το σπίτι μας; Έτσι, για να ανέβη το ηθικό όλων μας».
- «Να βάλουμε γιέ μου» μού λέει.
Και τής μητέρας μου τής άρεσε η ιδέα.
Κατόπιν, περάσαμε το γαλάζιο χρώμα. Όταν στέγνωσε κι αυτό, αφαιρέσαμε την ταινία και να! Ένας υπέροχος ιστός χρωματιστός στα Εθνικά μας χρώματα. Λίγο πιο κάτω από τον Σταυρό στην κορυφή, είχαμε συγκολλήση ένα καρουλάκι, περάσαμε και ένα σκοινάκι που άντεχε στο νερό τής βροχής (σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι νοικοκυρές για να απλώνουν την μπουγάδα τους, συγκολλήσαμε στον ιστό και δύο λεπτές μεταλλικές βεργούλες (σε ύψος 1,70 μέτρα από το έδαφος) για να τυλίγουμε και να μαγγώνουμε το σκοινί και νά 'σου, έτοιμος ο ιστός! Έπαρση και υποστολή τής Σημαίας καθημερινώς! Πρωΐ κι απόγευμα. Η αφεντιά μου. Πόσο χαρούμενος ένιωθα...
Θα πρέπει να κύλισαν έτσι, κάμποσες εβδομάδες. Κάποιες 'μέρες μάλιστα, ανύψωνα την Βυζαντινή Σημαία. Την κίτρινη, με τον δικέφαλο αετό...
Μια 'μέρα, έτσι όπως έβγαινα από το σπίτι, βλέπω έναν ΑΝΘΥΠΑΣΠΙΣΤΗ τής Αστυνομίας, να προσπαθή να μπη στον κήπο μας, καβαλώντας τον μεταλλικό φράχτη μας !!! Τον πέτυχα ακριβώς τη στιγμή που το ένα του πόδι ήταν μέσα στο οικόπεδο, ενώ το άλλο, ήταν ακόμη στο... πεζοδρόμιο και ετοιμαζόταν να το περάση κι αυτό πάνω από τον φράχτη, για να μπη ολόκληρος μέσα...
- «Τι κάνετε εκεί κύριε»; Τού λέω...
- «Δεν έχετε κουδούνι στην εξώπορτα, είναι και κλειδωμένη...» μού απαντά εκείνος...
Τριανταπεντάρης, με τη στολή του, κρατώντας στο ένα του χέρι το πηλήκιό του και με το άλλο να προσπαθή να ισορροπήση στον φράχτη...
Απ' έξω, σταθμευμένο ένα περιπολικό, με ένα Αστυφύλακα στη θέση τού οδηγού...
Έπαθα την πλάκα μου...
- «Και τι θέλετε»; Τού λέω...
- «Ψάχνω τον ιδιοκτήτη αυτής τής κατοικίας»...
- «Οι γονείς μου είναι οι ιδιοκτήτες. Τι τους θέλετε»;
- «Να, με έστειλε ο Διοικητής μου, να ρωτήσω για τη Σημαία στον κήπο σας».
«Κόκκαλο» εγώ...
«Τι Σημαία είναι αυτή»; με ρωτά...
Για μια στιγμή, σκέφθηκα να τού πω να πάη να γ@μηθή, αλλά αυτοσυγκρατήθηκα και τού απαντώ: «Είμαι Αεκτζής»... Ήταν ημέρα που είχα κάνη Έπαρση τής Βυζαντινής Σημαίας...
- «Α, καλά» μού απαντά, τού ξεκλειδώνω την εξώπορτα και βγαίνουμε έξω στο πεζοδρόμιο.
Μέχρι να μπη στο περιπολικό και να φύγη, αναρωτήθηκα: «Μα καλά, δεν κατάλαβε ότι η Σημαία ΔΕΝ είναι τής ΑΕΚ, αλλά η Βυζαντινή»;
Δεν είπε τίποτε άλλο, μπαίνει στο περιπολικό και φεύγουν.
Με έβαλαν σ' ένα δίκλινο δωμάτιο και με άρχισαν στις κορτιζόνες για να μην «τα τινάξω»...
Την επομένη ημέρα τής εισαγωγής μου στο νοσοκομείο, τσουπ, νά 'σου στο διπλανό μου κρεββάτι ο... ΑΝΘΥΠΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ !!! !!! !!!
- «Τι κάνεις εσύ εδώ»; τού λέω...
- «Άσε, 'κόλλησα' απ' τον γιό μου» μού απαντά...
«Κόκκαλο» εγώ...
Δέκα ημέρες έμεινε μαζί μου σ' εκείνο το δίκλινο δωμάτιο τού 401, ο «Ανθύπας», παριστάνοντας (όπως κατάλαβα αργότερα) τον ασθενή... Στην αρχή μάλιστα, την πρώτη ημέρα που ήρθε, βλασφημούσε τα Θεία...
Κάποια στιγμή, τού λέω: «Κοίτα, είμαι πολύ άρρωστος και πονάω σ' όλο το σώμα μου. Αν τολμήσης να ξαναβλασφημήσης όμως, θα σηκωθώ και θα σε σαπίσω στο ξύλο». Το βούλωσε. Δεν ξαναβλασφήμησε μέχρι που πήρα εξιτήριο.
Να μην σάς τα πολυλογώ για το τι ερωτήσεις μού έκανε επί δέκα ημέρες, όντες κλεισμένοι κι οι δυο μέσα σ' ένα δίκλινο δωμάτιο νοσοκομείου...
Ερχόταν και η γυναίκα του επισκεπτήριο -πολύ τακτικά- απ' ό,τι θυμάμαι...
Λίγο καιρό αργότερα, μετά από την αναρρωτική, βρίσκομαι σε κάποιο Τάγμα Εθνοφυλακής ενός νησιού. Οι μήνες περνούν, και η θητεία μου προχωρά κανονικά. Κάποια ημέρα, γνωρίζω έναν συνάδελφο οπλίτη από τον διπλανό λόχο, απόφοιτο τής Νομικής. Αλληλοσυστηνόμαστε και προς μεγίστη έκπληξή μου, ο στρατιώτης αυτός, είχε το ίδιο επίθετο και τόπο καταγωγής με... ποιον άλλον, μα με τον ΑΝΘΥΠΑΣΠΙΣΤΗ τής Αστυνομίας !!! !!! !!!
- «Έναν Τάδε Ταδόπουλο Ανθυπασπιστή τής Τροχαίας (ναι - ναι, τής Τροχαίας έλεγε ότι είναι ο «Ανθύπας») στο τάδε Αστυνομικό Τμήμα τής τάδε περιοχής τής Αττικής, τι τον έχεις»; τού λέω εγώ ο φουκαράς...
- «Πρώτο ξάδελφο», μού απαντά εκείνος... «Δεν είναι τής Τροχαίας όμως».
- «Αλλά, τι είναι»; τού λέω...
- «Στην ΚΥΠ είναι απεσπασμένος» μού απαντά...
«Κόκκαλο εγώ»...
Τα συμπεράσματα, δικά σας φίλες και φίλοι αναγνώστες. Διότι ΔΕΝ θέλω να αρχίσω πάλι να βρίζω το γ@μημένο το κ@λοχανείο τής Ελληνικής Δημοκρατίας κτλ, κτλ, κτλ...
Σε κάτι τέτοιους πάνε τα λεφτά των φόρων σας. Οι οποίοι, αντί να παρακολουθούν κανέναν κατάσκοπο ή τρομοκράτη ή αναρχικό ή ο,τιδήποτε άλλο, ασκούν ψυχολογικές επιχειρήσεις σε κάτι πατριωτάκια σαν και τού λόγου μας...
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...
----------------
Την Σημαία, όσο έλειπα από το σπίτι υπηρετώντας την Πατρίδα μου επί 21 μήνες, την έβαζε η μητέρα μου. Με σεβάστηκε. Όταν τελείωσε η θητεία μου και επέστρεψα στο σπίτι ως πολίτης όμως, μού ζήτησε ευγενικά να μην την ξαναβάλω. Δεν ήθελε να σκαρφαλώνει στην μάντρα τού σπιτιού της ο κάθε κυπατζής...
Κατεβάσαμε και τον ιστό με τον πατέρα μου.
Από το 1989, Σημαία τώρα πια, βάζουμε μόνον κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου. Μια μικρή, όπως κι άλλοι, στο μπαλκόνι.
Κατάλαβες φίλη / φίλε αναγνώστη, γιατί καμμιά φορά ρίχνω και κανένα μπινελίκι; Και δεν σάς έχω πη τίποτα από τη ζωή μου... Μόνον δύο ιστορίες. αυτήν εδώ και την άλλη, με την ψυχοπαθή πράκτορα τού Ραχωβίτσα ...
Να προσέχετε, διότι το (παρα)κράτος γ@μιέται... Όχι μόνον στις 'μέρες μας... Ανέκαθεν...
ΚΑΙ ΜΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ...
Διηνέκης
