Κουβέντιαζα προ ολίγου στο τηλέφωνο με μία φίλη, η οποία με ρώταγε για «το κόλλημά μου» με τον Ραχωβίτσα, την γνωστή ψυχοπαθή πράκτορά του και τον... «Ραχωβιτσισμό». «Τι είναι ρε Διηνέκη... Ραχωβιτσισμός;», με ρώτησε. Μιλήσαμε για κά'να δυο ώρες και είπαμε πολλά. Ανάμεσα στ' άλλα, πήγε η κουβέντα γύρω κι από εκείνες τις καλοσυνάτες γιαγιάδες, που όλοι μας, λίγο-πολύ, τις αγαπούμε...
Τι θυμήθηκα λέτε;
Πριν από πολλά χρόνια, υπηρετούσα τη στρατιωτική θητεία μου σε κάποιο - μικρό σχετικώς - Αιγαιοπελαγίτικο νησί. Μαζί με συναδέλφους, βρεθήκαμε στο κέντρο αυτού τού νησιού, για τις ανάγκες κάποιας ασκήσεως. Σε μια ανάπαυλα, συναντήσαμε μια ηλικιωμένη βοσκό, η οποία μάς έπιασε την κουβέντα. Από τα λεγόμενά της, προέκυψε πως ουδέποτε στη ζωή της είχε δη... θάλασσα !!! Όλη της τη ζωή, έβοσκε πρόβατα στο χωριό της...
Συγκλονιστικό δεν το βρίσκετε κι εσείς;
Μετά από καιρό, κάποιοι συνάδελφοι, παραπονιόντουσαν στον θάλαμο για τη θητεία μας. «Τι κάνουμε εδώ», αναρωτιόντουσαν μεγαλόφωνα...
Σηκώνομαι πάνω τότε εγώ και τους λέω: «Για τη γιαγιά, την βοσκό, βρισκόμαστε εδώ ρε παιδιά» !
Έπεσε σκασμός. Σκασμός!
Ήταν γύρω στο 1988 βέβαια, κάπου εκεί. Όταν υπήρχαν ακόμη Άνθρωποι.
Δεν είχε επικρατήση - ακόμη - ο... Ραχωβιτσισμός στη χώρα. Στη δόλια την Ελλαδίτσα...
Διηνέκης
