Πραγματική, σημερινή, ιστοριούλα...
Γράφει ο Διηνέκης
Φίλες και φίλοι μου, γειά σας και χαρά σας !
Όπως γνωρίζετε, αποφεύγω να γράφω κειμενάκια. Αυτή τη φορά όμως, θα κάνω μιαν εξαίρεση. Πιστεύω πως θα κατανοήσετε αμέσως το γιατί και έρχομαι αμέσως στο θέμα μου.
Πρωΐ - πρωΐ, σήμερα, πηγαίνω χαρωπός - χαρωπός στο σούπερ μάρκετ, για να ψωνίσω. Κάνω τα ψώνια μου και περιμένω στην ουρά. Τα ταμεία, έξι - επτά, όμως μόνον δύο εξυπηρετούσαν τους πελάτες. Κάποια στιγμή, εμφανίζεται μια ακόμη ταμίας και μάς λέει: «Ελάτε κι από εδώ»...
Σπεύδω λοιπόν, την χαιρετώ ευγενικά και αδειάζω το καλαθάκι μου με τα καλούδια τής ημέρας, στην κυλιόμενη ταινία.
Κατόπιν, σβέλτα, κατευθύνομαι προς τις σακούλες κι ετοιμάζομαι, να γεμίσω μία από εκείνες τις μεγάλες, με γρήγορες, συντονισμένες κινήσεις. Τα ψώνια μου, είχα υπολογίση ότι, θα χωρούσαν τακτοποιημένα - όπως κι έγινε, εν τέλει - σε μία μεγάλη πλαστική σακούλα (την οποία πληρώνουμε πανάκριβα κιόλας, όλοι μας, με 16 λεπτά τού ευρώ παρακαλώ).
Προτού προλάβω να τοποθετήσω το πρώτο αντικείμενο εντός τής σακούλας, η ταμίας, μού την αρπάζει και μού λέει: «Βιάζομαι, πληρώστε με, θα την γεμίσω εγώ»... κι αρχίζει να πετάει, φύρδην μίγδην (με απόλυτη ακαταστασία δηλαδή) τα πάντα μέσα, αρχίζοντας από τις φράουλες και κατόπιν όλα τα βαρύτερα πράγματα, από... πάνω !
«Κόκκαλο» εγώ...
Κάτι πήγα να ψελλίσω, αλλά δεν το έπραξα, σίγησα, διότι γνωρίζω άριστα πλέον, ότι, η καφρίλα γύρω μας είναι απίστευτη και θα «μού έβαζε γκολ από τα αποδυτήρια», λόγω... εμπειρίας. Ούτε με κάποιον προϊστάμενό της θα έβγαζα άκρη. Το σίγουρο είναι ότι, θα με ειρωνεύονto από κοινού ή και θα με έβριζαν... Σε «κυριλέ» σούπερ μάρκετ αυτά, έτσι;
Από την τσαπατσουλιά της, η τελευταία συσκευασία, δεν χωρούσε. «Πάρτε και μια μικρή σακκούλα, από... εμένα», μού λέει ανυπόμονα, για να με ξεφορτωθή όσον το δυνατόν γρηγορώτερα... Ένα απίστευτο πράγμα σάς λέω...
«Δεν χρειάζεται», τής απαντώ, «θα τα τακτοποιήσω εγώ, πιο πέρα». Την πληρώνω, μού δίνει βιαστικά τα ρέστα και την απαλλάσσω από την παρουσία μου, με την ταχύτητα τού... «φωτός».
Κατά τη διαδρομή τής επιστροφής προς την οικία μου, αναπόλησα τα ωραία χρόνια που οι κοπελλίτσες ήταν εκπαιδευμένες, ευγενικές, ευπροσήγορες, εξυπηρετικές, καθαρές, σιδερωμένες, μυρωδάτες, περιποιημένες κι ανάλαφρες...
Όμως, η κοινωνία πλέον, η... Ανθρωπότητα ολόκληρη, έχει πάρη απίστευτο κατήφορο... Βιώνουμε μια τρομακτική παρακμή, μια ολοκληρωτική décadence... Μέσα σε 40 χρόνια συνετελέσθησαν όλα... Στην Ελλάδα τουλάχιστον...
Μιλάμε, για έναν απίστευτο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ... και θλίβομαι... όπως κι εσείς, φαντάζομαι... κι... ελπίζω δηλαδή... για να βρίσκεστε εδώ και να με διαβάζετε...
Είστε η αφρόκρεμα που έχει απομείνη... Μόνον αυτό μού δίνει κουράγιο... και συνεχίζω την προσπάθεια... στην «Εσχάτη Γραμμή Ανασχέσεως»... που τόσο πολύ αγαπάτε (και μού το αποδεικνύετε, καθημερινώς) εδώ και 15 χρόνια σχεδόν... από το καλοκαίρι τού 2007... Νά 'στε όλες κι όλοι καλά... Ο Αγών συνεχίζεται...
