Μία συγκλονιστική εμπειρία - κατάθεση ψυχής
Φίλες και φίλοι αναγνώστες,
Σήμερα το πρωΐ, μού συνέβη κάτι το θαυμαστό, το οποίο θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, προς ωφέλεια ψυχική, όλων μας.
Πρώτα απ' όλα,
ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ !!!
Για κάποιον λόγο, σήμερα, ξύπνησα αισθανόμενος υπέροχη γαλήνη και πραότητα. Η πρώτη μου σκέψη, ήταν ότι σήμερα είναι τού Αγίου Νικολάου. Έκανα τον Σταυρό μου και ξεκίνησα χαρούμενος την ημέρα μου.
Σήμερα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, με επισκέφθηκε η χάρις τού Αγίου Νικολάου. Την βίωσα. Μεταμορφωτική η χάρις αυτή θα έλεγα. Δεν μπορώ να την περιγράψω αλλιώς. Θα καταλάβετε σε λίγο.
Πρώτα, θα ανοίξω μίαν αναγκαία παρένθεση, για να γίνουν όλα απολύτως κατανοητά.
Όλες και όλοι οι αναγνώστες μου, γνωρίζετε ότι, ο δημοσιογράφος Σπύρος Χατζάρας, καθώς και ο Ζώης Μπέχλης, εδώ και κάποιους μήνες, από τον Ιούλιο συγκεκριμένως, καταφέρονται εναντίον μου με απίστευτο μίσος. Γνοφώδες μίσος. Απόκοσμο. Εξωπραγματικό. Απύθμενο. Οι άνθρωποι αυτοί, έχουν βγάλη ένα τέτοιο μίσος προς το πρόσωπό μου, που μόνον κάποιοι δαιμονισμένοι, ίσως, το επιδεικνύουν. Ή πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, σε διατεταγμένη υπηρεσία δολοφονίας χαρακτήρος. Είναι καλά εκπαιδευμένοι και οι δύο. Είναι πρόδηλο πλέον. Μιλάμε για σκληρούς κυπατζήδες.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η αγανάκτησή μου, γιγαντώθηκε. Τόσο, που σε μια τηλεφωνική μου συνομιλία προ εβδομάδων με την... "Magica De Spell" (άααλλο «φρούτο» κι αυτή όπως επιβεβαιώθηκε για δεύτερη φορά...) τής είπα επί λέξει το εξής: «Όπου πετύχω τον Χατζάρα, θα τον φτύσω μπροστά στον κόσμο και όπου πετύχω τον Μπέχλη, θα πέση άγριο ξύλο, μέσα στη μέση τού δρόμου».
Ε, λοιπόν, σήμερα το πρωΐ, καθώς ανηφόριζα τον κεντρικότερο εμπορικό δρόμο τής Αγίας Παρασκευής, νάσου και πετυχαίνω τον Χατζάρα να κατεβαίνει από το αντίθετο πεζοδρόμιο. Ήταν φορτωμένος με δύο σακούλες τροφίμων (μία στο κάθε χέρι) και περπατούσε αργά και δύσκολα κάνοντας μια κίνηση δεξιά - αριστερά στον κορμό τού σώματός του, όπως οι δεμένες βάρκες στην προκυμαία... Ένας ταλαίπωρος...
Αστραπιαία, εξ αίφνης, πείτε το όπως θέλετε, εξαφανίστηκε η αγανάκτησή μου. Τον λυπήθηκα. Και ξέρετε τι άλλο έκανα; Είπα στον Άγιο Νικόλαο, που από την ώρα που ξύπνησα, νιώθω - σήμερα - εντονότατη ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ δίπλα μου: «Αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος, κρύβει πολλή κακία μέσα του. Βρίζει την μητέρα μου, καθημερινώς, γραπτώς, επί μήνες. Γιατί τέτοια κακία; Τόσο πολύ φοβάται τον θάνατό του; Τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος, που βρίζει δημοσίως, επί μήνες, την μάνα ενός συνανθρώπου του;»
Τον λυπήθηκα. Τον λυπήθηκα και προχώρησα στην πορεία μου. Στην αντίθετη από αυτόν πορεία. Τον άφησα στην δυστυχία του και τον συγχώρησα. Προσευχήθηκα σήμερα για τον Χατζάρα. Ευχήθηκα, προσευχήθηκα, να πάψη να μισή τους άλλους. Βρίσκεται κοντά στον θάνατο. Ας μετανοήση. Για το καλό τής ψυχής του πάνω απ' όλα. Ειλικρινώς, τού το εύχομαι. Προσευχήθηκα γι' αυτό.
Το οφείλω στον Άγιο Νικόλαο. Έκανε το θαύμα του σήμερα. Με μεταμόρφωσε. Κι αυτό, είναι το μεγαλύτερο θαύμα στον βίο κάθε ανθρώπου... Χάρη σού χρωστώ, εν τέλει, Σπύρε Χατζάρα...
Διηνέκης
ΥΓ.
Μέσα σε τρικυμία βρίσκεται η ψυχή σου Χατζάρα. Ανακάλυψε την φωτεινή πλευρά σου. Ποτέ δεν είναι αργά. Κι ας βρίσκεσαι λίγο πριν από το αναπόφευκτο τέλος. Για να ζης ακόμη, είναι για να μετανοήσης και να σωθής. Μην μισείς τους πλησίον σου. Αγάπησε τους συνανθρώπους σου κι αγάπησε και τον εαυτό σου, με την καλή έννοια. Μην βγάζεις άλλη κακία. Μπορείς.
Κάθε άνθρωπος το μπορεί. Αρκεί να το θελήση πραγματικά... Προσευχήσου στον Άγιο Νικόλαο. Σήμερα, ασχολήθηκε μαζί σου.
Σε επισκέφθηκε, όπως έκανε και με 'μένα. Δεν ήθελε να σε φτύσω. Να γίνης ένας καλός άνθρωπος θέλει. Όχι άλλη κακία. Χατζάρα, όχι άλλη κακία. Φύγε από το σκότος. Βγες στο φως. Επηρεάζεις αρνητικότατα και τον Μπέχλη. Ο Μπέχλης, όσο περνά ο καιρός, γίνεται ολοένα και χειρότερος μαζί σου. Τον καταστρέφεις κι αυτόν... Τον έκανες αλήτη... Έχει γίνη αγνώριστος...
Δεν ήταν έτσι αυτός... Τον έκανες αλήτη... Δεν είναι πια αξιωματικός... Ούτε ιατρός... Είναι ένας αλήτης, σκέτος... Τον έκανες μισάνθρωπο, σαν κι εσένα. Από φιλάνθρωπο - ιατρό, τον έκανες μισάνθρωπο... Από αξιωματικό, τον έκανες αλήτη...
