«Είναι η πρώτη φορά που παίρνω χαρτί και μολύβι [...] και ίσως τούτο είναι το τελευταίο μου γραφτό», γράφει ο Μωυσής Μπουρλάς προλογίζοντας την ιστορία της ζωής του. Που είναι πολύ διαφορετική από όσες έχουμε διαβάσει μέχρι σήμερα: ένας Έλληνας Εβραίος, αριστερός εργάτης, δρα στις μεγάλες κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της Ελλάδας - εργατικοί αγώνες κατά τη μεταξική δικτατορία, πόλεμος της Αλβανίας, αντάρτικο στα βουνά του Κιλκίς, αγώνες και διωγμοί της αριστεράς, εξορία στα ξερονήσια (Άι Στράτης, Μακρόνησος, Ικαρία), μετανάστευση, προσφυγιά...

Ο συγγραφέας, που εντάχθηκε στο αριστερό εργατικό κίνημα από τα δεκαεφτά του χρόνια, βρέθηκε υπό εντελώς ιδιαίτερες συνθήκες στο Ισραήλ, μετανάστευσε από εκεί στην τέως ΕΣΣΔ και επέστρεψε στην Ελλάδα ως «παλιννοστών» στα εβδομήντα δύο του χρόνια, για να ξεκινήσει έναν νέο αγώνα για την επιβίωση και την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας. Κι ενώ λέει ότι θέλει μόνο να γράψει για τη ζωή του «στις τρεις ηπείρους, Ευρώπη, Ασία, Αφρική, και τις τέσσερις θάλασσες, Μεσόγειο, Ερυθρά, Μαύρη, Κασπία», μας δίνει ένα απαράμιλλο ντοκουμέντο για την ιστορία των απλών ανθρώπων, για την καθημερινή ζωή με τις μεγάλες και μικρές στιγμές της.
Το ζωντανό και κριτικό πνεύμα και η παρατηρητικότητα του γράφοντος, που είναι πάντα στραμμένος στον άνθρωπο, κάνουν το γραπτό του όχι μόνο πολύτιμο για τον ιστορικό, τον κοινωνιολόγο και τον ανθρωπολόγο, αλλά και συναρπαστικό για τον κάθε αναγνώστη.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το όνομα Μπουρλά σημαίνει κοσμηματοπώλης και πράγματι η οικογένεια διατηρούσε μεγάλο οίκο κοσμημάτων και ρολογιών που τα εμπορευόταν στα Βαλκάνια -και μάλιστα στη Νίκειο Σχολή στο Νυμφαίο το κεντρικό ρολόι οι ντόπιοι το αποκαλούν Μπουρλά. Ο Σαμουήλ Μπουρλά έκτισε το μέγαρο Μπουρλά Λεβή στη Βενιζέλου 3 και το νεοκλασικό στην Β. Όλγας 133 που στέγασε την Έπαυλη Μαρόκου, ενώ η συναγωγή της οικογένειας ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα η συναγωγή Γιαντ Λεζικαρόν. Μέλος της οικογένειας ήταν και ο Μωυσής Μιχαήλ Μπουρλά μέλος του ΕΛΑΣ την περίοδο της κατοχής.