Προ ημερών, ο τούρκος πρόεδρος υπαινίχθηκε αν κερδίσει τις εκλογές, αυτή θα είναι η τελευταία του θητεία. Στο μεταξύ όμως, προσπαθεί, με γελοία δικαστική απόφαση, να μπλοκάρει τη συμμετοχή του επικίνδυνου Ιμάμογλου στις επερχόμενες εκλογές. Και, μαζί, επενδύει στο αγαπημένο του θέμα: «Τώρα αρχίσαμε να φτιάχνουμε τους πυραύλους μας. Φυσικά αυτή η παραγωγή τρομάζει τον Ελληνα. Οταν λες Tayfun (Τυφώνας) ο Ελληνας φοβάται. Στην Ελλάδα λένε ότι θα χτυπήσει την Αθήνα. Φυσικά και θα χτυπήσει» είπε. Αμέσως μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα έστησαν εκπομπές υποστήριξης και ανάλυσης μιας ιδέας που θα ήταν αδιανόητη για παλαιότερες τουρκικές ηγεσίες. Κι όμως: κάποτε η ανάδειξη του Ερντογάν στην εξουσία είχε προκαλέσει φρενίτιδα αισιοδοξίας στην, ρηχή σε αντίληψη, ελληνική πολιτική.
Τυφώνας πράγματι υπάρχει. Και είναι επικίνδυνος επειδή κυβερνάει το μπλεγμένο μυαλό του τούρκου προέδρου. Καθώς, την ίδια στιγμή, γκρινιάζει και ουσιαστικά εκλιπαρεί συνεχώς για αποστρατιωτικοποίηση, προδίδοντας μία μεγάλη αντίφαση της τουρκικής πλευράς: αφού η Αγκυρα είναι τόσο βέβαιη για τη στρατιωτική υπεροχή της, τι τρώγεται έτσι με την αποστρατιωτικοποίηση; Εφόσον η στρατιωτική μηχανή της είναι αυτή που λέει, είτε γίνει η αποστρατιωτικοποίηση είτε όχι, για τους Τούρκους θα έπρεπε να είναι ένα και το αυτό. Ομως δεν είναι. Γιατί πίσω από τους φτηνούς λεονταρισμούς, υπάρχει η πραγματικότητα. Και οι τεχνοκράτες τους τη γνωρίζουν: αν επιχειρήσουν εναντίον των ελληνικών νησιών κινδυνεύουν με εκατόμβες νεκρών, με μηδενική σχεδόν πιθανότητα να πετύχουν τους στόχους τους. Γι’ αυτό λυσσάνε για την αποστρατιωτικοποίηση. Οι αποβατικές επιχειρήσεις είναι από τη φύση τους ίσως οι δυσχερέστερες για έναν στρατό. Αν οι Τούρκοι κάνουν την τρέλλα να χτυπήσουν οχυρωμένα ελληνικά νησιά με σκοπό να κατεβάσουν στρατό, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ελάχιστοι από αυτούς που θα ξεκινήσουν θα πα τήσουν τελικά το πόδι τους στο έδαφός τους. Αλλά και αν το πατήσουν, δεν θα είναι για πολύ. Αν πάλι προχωρήσουν σε επιχειρήσεις μαζικής καταστροφής από αέρος, θα πρέπει επίσης να περάσουν από την πολύ πυκνή ελληνική αεράμυνα. Ούτως ή άλλως, θα έχουν ανοίξει διάπλατα τη λεγόμενη «πόρτα του φρενοκομείου», χωρίς επιστροφή: λ.χ., οι γέφυρες του Βοσπόρου είναι εύκολοι στόχοι για τα ελληνικά όπλα, όπως πλήθος άλλες υποδομές που μπορούν να παραλύσουν την Τουρκία.
Στη μακρά πορεία των απειλών τους, που δεν υποστηρίζονται από πραγματικές δυνατότητες, οι Τούρκοι έχουν πολλάκις αποδείξει ότι είναι θρασύδειλοι. Φωνάζουν, κομπάζουν, αλλά φοβούνται και δεν προχωρούν σε κινήσεις που μπορεί να τους στοιχίσουν. Αυτός ο κανόνας όμως μπορεί τώρα να βρει την εξαίρεσή του, καθώς ο Ερντογάν κινδυνεύει τον Ιούνιο να χάσει την εξουσία. Κάτι που δεν θα αφήσει να συμβεί. Και ίσως χρειαστεί να τα παίξει όλα για όλα. Η πιθανότητα είναι τόσο σοβαρή, ώστε δεν επιτρέπει εφησυχασμό, που έτσι κι αλλιώς είναι αδιανόητος. Οπως και να ‘χει, η προπαγάνδα της Τουρκίας σχετικά με το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει εναντίον της Ελλάδας σε στρατιωτικό επίπεδο, ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Ο αληθινός κίνδυνος δεν είναι η τουρκική στρατιωτική μηχανή, μα η ημεδαπή πολιτική αναποφασιστικότητα. Πρέπει να είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι αν υπάρξει κίνηση, θα υπάρξει και απάντηση. Χωρίς να χαθεί χρόνος σε παλινωδίες. Γιατί αυτές μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφή.
