Ποια είναι η τελευταία λέξη τής Οδύσσειας;

α. αὐδήν β. θυμῷ γ. ὑψιπετήεις δ. ὀβριμοπάτρης

520	ὣς φάτο, καί ῥ᾿ ἔμπνευσε μένος μέγα Παλλὰς Ἀθήνη εὐξάμενος δ᾿ ἄρ᾿ ἔπειτα Διὸς κούρῃ μεγάλοιο, αἶψα μάλ᾿ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχος, καὶ βάλεν Εὐπείθεα κόρυθος διὰ χαλκοπαρῄου. ἡ δ᾿ οὐκ ἔγχος ἔρυτο, διαπρὸ δὲ εἴσατο χαλκός,	Είπε η Παλλάδα, και του φύσηξε στα στήθη ορμή μεγάλη' κι αυτός, πριν ρίξει το μακρόισκιωτο κοντάρι του με φόρα, απ᾿ όλους πρώτη ανακαλέστηκε του τρανού Δία την κόρη, και πέτυχε στο χαλκό μάγουλο του Ευπείθη κράνος πάνω' κι αυτό δεν άντεξε, μον᾿ διάβηκε μέσα ο χαλκός, κι εκείνος
525	δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε᾿ ἐπ᾿ αὐτῷ. ἐν δ᾿ ἔπεσον προμάχοις Ὀδυσεὺς καὶ φαίδιμος υἱός, τύπτον δὲ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. καί νύ κε δὴ πάντας ὄλεσαν καὶ ἔθηκαν ἀνόστους, εἰ μὴ Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο,	βαρύς σωριαστή, κι από πάνω του βρόντηξαν τ᾿ άρματά του. Τότε ο Οδυσσέας κι ο γιος του ο ασύγκριτος χιμίξαν μες στους πρώτους με τα σπαθιά και με τα δίμυτα χτυπώντας τους κοντάρια. Θα τους σκότωναν όλους, ένας τους να μη διαγείρει πίσω, αν η Αθηνά, του βροντοσκούταρου του γιου του Κρόνου η κόρη,
530	ἤϋσεν φωνῇ, κατὰ ἔσχεθε λαὸν ἅπαντα. «ἴσχεσθε πτολέμου, Ἰθακήσιοι, ἀργαλέοιο, ὥς κεν ἀναιμωτί γε διακρινθῆτε τάχιστα.» ὣς φάτ᾿ Ἀθηναίη, τοὺς δὲ χλωρὸν δέος εἷλεν: τῶν δ᾿ ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατο τεύχεα,	φωνή δεν έσερνε, τη φόρα τους οι δυο στρατοί να κόψουν: «Θιακοί, σταθείτε! Πια τον πόλεμο τον άγριο παρατάτε, μιαν ώρα αρχύτερα αναψάτωτα να χωριστείτε ως φίλοι!» Είπε η Αθηνά, κι αυτούς ολόχλωμη τους έπιασε τρομάρα, κι απ᾿ τον τρανό τους φόβο τ᾿ άρματα τους φεύγαν άπ᾿ τα χέρια,
535	πάντα δ᾿ ἐπὶ χθονὶ πῖπτε, θεᾶς ὄπα φωνησάσης: πρὸς δὲ πόλιν τρωπῶντο λιλαιόμενοι βιότοιο. σμερδαλέον δ᾿ ἐβόησε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς, οἴμησεν δὲ ἀλεὶς ὥς τ᾿ αἰετὸς ὑψιπετήεις. καὶ τότε δὴ Κρονίδης ἀφίει ψολόεντα κεραυνόν,	και στης θεϊκιάς λαλιάς το αντίφωνο στο χώμα πέφταν όλα' κι ατοί τους για το κάστρο το 'βαζαν στα πόδια, να γλιτώσουν. Μα ως πάνω τους ο πολυβάσανος, θείος Οδυσσέας χιμούσε χουγιάζοντας, σαν αιθερόλαμνος αϊιτος που πήρε φόρα, ίδια στιγμή αχνιστό αστροπέλεκο του Κρόνου ο γιος άφηκε,
540	κὰδ δ᾿ ἔπεσε πρόσθε γλαυκώπιδος ὀβριμοπάτρης. δὴ τότ᾿ Ὀδυσσῆα προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη: «διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾿ Ὀδυσσεῦ, ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο, μή πως τοι Κρονίδης κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύς.»	κι ομπρός στη Γλαυκομάτα χτύπησε την τρανοκυρουδάτη. Κι είπε η Αθηνά, η θεά η γλαυκόματη, στον Οδυσσέα γυρνώντας: «Γιε του Λαέρτη αρχοντογέννητε, πολύτεχνε Οδυσσέα, κρατήσου, σκόλασε τον πόλεμο και το φριχτό το απάλε, ο Δίας μην οργιστεί, ο βροντόλαλος του Κρόνου υγιός, μαζί σου!»
545	ὣς φάτ᾿ Ἀθηναίη, ὁ δ᾿ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ. ὅρκια δ᾿ αὖ κατόπισθε μετ᾿ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν Παλλὰς Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο, Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.	Είπε η Αθηνά, κι αυτός την άκουσε και χάρηκε η καρδιά του' κι όρκους αγάπης έβαλε έπειτα να κάνουν η Παλλάδα τις δυο μεριές, του βροντοσκούταρου του γιου του Κρόνου η κόρη, το Μέντορα στο λάλο μοιάζοντας και στου κορμιού το διώμα.