«Η Ελλάδα αρχικά δεν ασχολήθηκε με το συριακό θέμα. Η στάση της μοιάζει με εκείνη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χώρων που θεωρούν κρισιμότερη γι' αυτές παράμετρο τις προσφυγικές ροές. Έγιναν κάποια θετικά βήματα, όπως η αναγνώριση του Συριακού Συνασπισμού ως εκπροσώπου του συριακού λαού, η κήρυξη της πρέσβειρας της Συρίας ως ανεπιθύμητο πρόσωπο- χωρίς όμως να ζητηθεί και το κλείσιμο της πρεσβείας- ενώ υπάρχει η ρητή δήλωση Αβραμόπουλου ως υπουργού Εξωτερικών που καλεί τον Άσαντ να παραιτηθεί για να σταματήσει η αιματοχυσία».
»Η Ελλάδα δεν έχει εκμεταλλευθεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα έναντι των υπόλοιπων δυτικών στο ζήτημα της Συρίας.
»Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή πρέπει να εξετάζεται από την Αθήνα με ελληνικό και όχι δυτικό μικροσκόπιο. Πρέπει να γίνει αυτό, παρά την επιρροή στην ελληνική πολιτική των δυτικών ομάδων συμφερόντων που δεν επιθυμούν την ελληνο- αραβική προσέγγιση ούτε καν στον τομέα των επενδύσεων. Οι Άραβες δεν θα ''τα βρούνε'' εύκολα με το Ιράν και το Ισραήλ. Υπάρχει σαφώς η Τουρκία αλλά η Μέση Ανατολή «σηκώνει» άλλον έναν περιφερειακό παίκτη ως παράγοντα ισορροπίας- και η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες που διαθέτουν τα απαραίτητα ερείσματα σε ιστορικό και πολιτισμικό επίπεδο.»Η διάλυση της Συρίας δεν συμφέρει τον ελληνικό χώρο- σε αντίθεση με το Ισραήλ που επιδιώκει τον διαμελισμό της για λόγους εθνικής του ασφάλειας. Η Συρία ανέκαθεν ήταν υποστηρικτής των ελληνικών εθνικών θεμάτων, κυρίως του Κυπριακού. Και υπάρχουν ζητήματα που είναι ακόμη σε εκκρεμότητα, όπως ο...
H συνέχεια εδώ
