Ως γνωστόν, Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 ή, διαφορετικά, o «Ατυχής Πόλεμος», κατέληξε σε ήττα της Ελλάδας και την υποβολή της σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, ύστερα από απαίτηση της Γερμανίας. Η σημασία του υπήρξε τεράστια για τον Ελληνισμό, αφού είχε σαν συνέπεια μεγάλες πολιτικές και όχι μόνο για αυτόν αλλαγές.
Η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει ένα μεγάλο ποσό σαν πολεμικές αποζημιώσεις, καθώς και να δώσει ένα μικρό κομμάτι της Θεσσαλίας στην Τουρκία. Η ελληνική κυβέρνηση του Δ. Ράλλη για να πληρώσει το ποσό αυτό υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στην Επιτροπή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (Τον έλεγχο εκτελούσε μια εξαμελής επιτροπή, η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα από το 1897 μέχρι το 1978, για 81 χρόνια), όλες τις θεωρούμενες επαρκείς προσόδους για αποζημίωση.
Έτσι επιβλήθηκε στην χώρα μερικός έλεγχος από τους πιστωτές της, που ήταν όμως κατά βάση τυπικός κι όχι ουσιαστικός, χωρίς δυνατότητα από μέρους τους πλήρης παρέμβασης στα ελληνικά δημόσια οικονομικά (σε αντίθεση με την τρόικα σήμερα), μαζί με εφαρμογή σκληρής πολιτικής λιτότητας ως το 1911. Είχε φυσικά προηγηθεί το 1893 η πτώχευση της χώρας υπό την πρωθυπουργία του Χαρίλαου Τρικούπη και έτσι η πλήρης αδυναμία της να μπορέσει ουσιαστικά να ανορθωθεί, να εξοπλιστεί και να υπερασπίσει ουσιαστικά τον εαυτό της.
Όλα αυτά, δηλαδή η ταπεινωτική ήττα της χώρας, η μεγάλη εθνική ταπείνωση, η οικονομική καταστροφή (και ο μετέπειτα οικονομικός έλεγχος της χώρας), σε συνδυασμό με την εξαιρετική διαφθορά, τα συνεχή σκάνδαλα όλων των πολιτικών κομμάτων, τις έντονες μεταξύ τους πολιτικές διαμάχες και την ασυνεννοησία που επικρατούσε την έντονη κοινωνική αναταραχή την έκρηξη του κινήματος στο Γουδί το 1909.
Η συνέχεια εδώ