Του Γιώργου Μπιλλίνη
«Ευτυχώς που ζούσα συντηρητικά, δεν έκανα ανοίγματα πάνω από τις δυνάμεις μου, δεν δανείστηκα από το μέλλον κι έτσι κατάφερα να τα βγάλω πέρα ως το 2015 τσοντάροντας από τα έτοιμα» μου είπε όταν συναντηθήκαμε κάπου τα Χριστούγεννα. «Έψαχνα αγωνιωδώς για μια δουλειά στο εξωτερικό και τελικά τη βρήκα. Σε μερικές εβδομάδες θα φύγω για το Κατάρ. Προσλήφθηκα από την… (μεγάλη κατασκευαστική επιχείρηση) ως εργοδηγός σε ένα έργο (κατασκευή ποδοσφαιρικού γηπέδου) που έχει αναλάβει να υλοποιήσει εκεί για το Μουντιάλ του 2022. Πολύ καλό το πακέτο. 15.000 δολάρια το μήνα. Η διαμονή σε σπίτι πληρωμένο. Και τέσσερα αεροπορικά εισιτήρια δωρεάν το χρόνο Ντόχα-Αθήνα. Εκείνο που δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη είναι αν θα πάω για ένα χρόνο ή θα μείνω περισσότερο. Η γυναίκα γκρινιάζει, τα παιδιά με χρειάζονται. Θα δούμε» συμπλήρωσε. Χάρηκα πολύ. Επιτέλους ένας συνάδελφος εργατικός και άξιος, με εμπειρίες και κατασκευαστική τεχνογνωσία, βρήκε ξανά το δρόμο του.
Την περασμένη εβδομάδα ο Μένιος με πήρε τηλέφωνο να συναντηθούμε. Να τα πούμε. «Καλά, ακόμη εδώ είσαι ή πρόκειται για την πρώτη σου επίσκεψη στο πάτριον έδαφος;» τον ρώτησα. «Θα τα πούμε από κοντά» απάντησε κι ακουγόταν απογοητευμένος και προβληματισμένος.
Συναντηθήκαμε. Ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εκείνη που υπέθεσα ακούγοντας τον. Κι αμέσως άρχισε να μιλά. Να διηγείται. Χείμαρρος ο λόγος του. «Δεν πήγα τελικά στο Κατάρ. Με δική μου απόφαση. Άκου φίλε μου να δείς τι έπαθα...