Φύσει ή θέσει η Ελληνική Γλώσσα;

Όταν το ψεύδος -το έργο, το επινόημα- ταυτίζεται με την αλήθεια...

Η ελληνική γλώσσα είναι γνωστή για τα προτερήματά της. Είναι κατ' αρχήν μια νοηματική γλώσσα, όπου, με βάση την ετυμολογία, μπορεί κανείς να καταλάβει το πραγματικό νόημα των λέξεων. Ένα αρκετά γνωστό παράδειγμα είναι η λέξη «ελευθερία», που βγαίνει από τον μέλλοντα του ρήματος «έρχομαι». Συνεπώς, η ελευθερία είναι μια ιδανική κατάσταση που πρέπει πάντα να επιδιώκουμε, χωρίς να αυταπατόμαστε ότι την έχουμε ήδη κατακτήσει. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η λέξη «αλήθεια», από το στερητικό «α» και την λήθη, την λησμονιά: ό,τι είναι αληθινό, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί*.
Ένα στοιχείο που αναδείχθηκε σχετικά πρόσφατα, είναι η ενεργειακή σημασία των γραμμάτων της ελληνικής γλώσσας (¹). Το «Δ» συμβολίζει την δύναμη, το «Ρ» την Ροή, το «Υ» την συγκεντρωμένη ενέργεια, το «Σ» την κίνηση, κλπ. Έτσι, η δρυς επάξια είναι το ιερό δέντρο του Δία, αφού συμβολίζει την δύναμη, από την συγκέντρωση της ρέουσας στο σύμπαν ενέργειας. Ομοίως, κάθε μία ελληνική λέξη ερμηνεύεται από το σύνολο των γραμμάτων της, με μοναδικό και λειτουργικό τρόπο.
Εξ άλλου, η παγκόσμια σημασία της ελληνικής γλώσσας είναι ευρέως αποδεκτή. Το λατινικό αλφάβητο είναι αυτούσια η Χαλκιδική εκδοχή του ελληνικού αλφαβήτου, προερχόμενη από την γειτονική στην Ρώμη...

Η συνέχεια  εδώ

* Αυτά περί Αληθείας, τα έλεγε ο Martin Heidegger. Ο Πλάτων, στον διάλογο Κρατύλος (ή περί ορθότητος ονομάτων) έδωσε άλλον ορισμό για την Αλήθεια: Την όρισε ως θεία περιπλάνηση (θεία ἄλη).

-------------------------------------------------
Ἑρμογένης: ἐρωτῶ δὴ τὰ μέγιστα καὶ τὰ κάλλιστα, τήν τε ἀλήθειαν καὶ τὸ ψεῦδος καὶ τὸ ὂν καὶ αὐτὸ τοῦτο περὶ ὧν νῦν ὁ λόγος ἡμῖν ἐστιν, ὄνομα, δι᾽ ὅτι τὸ ὄνομα ἔχει.

Σωκράτης: μαίεσθαι οὖν καλεῖς τι;

Ἑρμογένης: ἔγωγε, τό γε ζητεῖν . Σωκράτης: ἔοικε τοίνυν ἐκ λόγου ὀνόματι συγκεκροτημένῳ, λέγοντος ὅτι τοῦτ᾽ ἔστιν ὄν, οὗ τυγχάνει ζήτημα ὄν, [τὸ] ὄνομα. μᾶλλον δὲ ἂν αὐτὸ γνοίης ἐν ᾧ λέγομεν τὸ ὀνομαστόν : ἐνταῦθα γὰρ σαφῶς λέγει τοῦτο εἶναι ὂν οὗ μάσμα ἐστίν. [421b]ἡ δ᾽ ἀλήθεια, καὶ τοῦτο τοῖς ἄλλοις ἔοικε [συγκεκροτῆσθαι]: ἡ γὰρ θεία τοῦ ὄντος φορὰ ἔοικε προσειρῆσθαι τούτῳ τῷ ῥήματι, τῇ ἀληθείᾳ, ὡς θεία οὖσα ἄλη. τὸ δέ ψεῦδος τοὐναντίον τῇ φορᾷ: πάλιν γὰρ αὖ λοιδορούμενον ἥκει τὸ ἰσχόμενον καὶ τὸ ἀναγκαζόμενον ἡσυχάζειν, ἀπείκασται δὲ τοῖς καθεύδουσι: τὸ ψεῖ δὲ προσγενόμενον ἐπικρύπτει τὴν βούλησιν τοῦ ὀνόματος. τὸ δὲ ὂν καὶ ἡ οὐσία ὁμολογεῖ τῷ ἀληθεῖ, τὸ ἰῶτα ἀπολαβόν: ἰὸν γὰρ [421c]σημαίνει, καὶ τὸ οὐκ ὂν αὖ, ὥς τινες καὶ ὀνομάζουσιν αὐτό, οὐκ ἰόν.

Πηγή: Κρατύλος - Βικιθήκη
--------------------------------------------------

Στον διάλογο Κρατύλος, αναπτύσσεται η Πλατωνική φιλοσοφία για τη γλώσσα. Εδώ τίθεται το πρόβλημα, αν η γλώσσα είναι φύσει ή θέσει. Η γλώσσα ορίζεται τελικά από τον Πλάτωνα όχι ως κάτι το αυθαίρετο, αλλά ως όργανο.

Είναι δημιούργημα τού ανθρώπου και συνέπώς «θέσει». Όμως το «θέσει» τούτο δεν νοείται από τον Πλάτωνα ως κάτι αυθαίρετο, όπως ισχυρίζονται οι σοφιστές.

Η γλώσσα ως όργανον.

Διηνέκης