Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Όταν ήμουνα πιτσιρίκι και δεν ήξερα τίποτα από τον κόσμο, δυο εφημερίδες μπαίνανε στο σπίτι μας. Το «Βήμα» και τα «Νέα». Τα αγόραζε ο πατέρας μου με φανατισμό και τα διάβαζε από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία. Πράγμα το οποίον προσπαθούσα κι εγώ το πιτσιρίκι να το μιμηθώ. Με αμφίβολη επιτυχία, αλλά τέλος πάντων έβαζα τα δυνατά μου. Κι επειδή δεν ήξερα τίποτα από τον κόσμο, μπερδευόμουνα το δόλιο. Και γύρναγα στον πατέρα μου και τον ρώταγα: «Μπαμπά, με ποιους είναι αυτές οι εφημερίδες που φέρνεις στο σπίτι μας;». Για να απαντήσει εκείνος με σοβαρότητα, καθότι φιλόλογος: «Τα Νέα παιδί μου είναι με το κέντρο. Το.. Βήμα είναι με το κράτος!»
Μικρός ήμουνα, στόκος δεν ήμουνα, ό,τι μου έλεγε ο πατέρας μου το σημείωνα. Και τα θυμήθηκα τα περί κράτους, όταν μεγάλωσα και ανακατεύτηκα με τη δημοσιογραφία. Διότι είχε δίκιο ο μπαμπάς. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα έρχονται και παρέρχονται, το κράτος, βαθύ ή ρηχό δεν έχει σημασία, παραμένει. Κι άμα θες να ξέρεις τι παίζει με κάποιους μηχανισμούς που μπορεί να είναι ελαφρώς αόρατοι αλλά κουμαντάρουν τη ζωή σου, πρέπει να μαθαίνεις, να αποκρυπτογραφείς, να υποψιάζεσαι τι παίζει στο κράτος…
Μεγάλη η εισαγωγή, το ξέρω, αλλά το «Βήμα» το χθεσινό είχε πολύ ζουμί. Είχε τροφή για σκέψη, για μικρούς, για μεγάλους, για γνωστικούς και για ούφατα. Με πρώτη πρώτη τη συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, που μας έφερε το μήνυμα από το Λευκό Οίκο: οι ΗΠΑ στηρίζουν την παρούσα κυβέρνηση, τελεία και παύλα! Και βλέπουν, όπως είπε ο κύριος πρέσβης, ότι «η Ελλάδα θα πλεύσει σε ήρεμα νερά για περίπου δύο χρόνια». Συν ότι δίνεται η δυνατότητα στην κυβέρνηση να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, συν ότι ο Τσίπρας μπορεί πλέον να διαμορφώσει ένα καινούριο αφήγημα και πάρε και δώσε και καν’ τα κορνίζα να σου βρίσκονται για το χειμώνα.
Το σπάω σε πενηνταράκια για να εξηγούμαστε: Φιλαράκια ήμασταν με τους Αμερικάνους και τον Ομπάμα και περιμέναμε να βγει η Χίλαρυ για να συνεχιστεί το ειδύλλιο. Αλλά δεν βγήκε. Και δεν είναι να πεις ότι την νίκησε κάποιος με σαφή στρατηγική για την Ευρώπη και τη Νοτιανατολική Μεσόγειο. Ο Ντόναλντ Τραμπ τη νίκησε, που άλλαζε γνώμη για τη διεθνή πολιτική πιο εύκολα κι απ’ ότι αλλάζει πουκάμισα ο Ρουβάς στη συναυλία. Λογικό ήταν λοιπόν να κάθονται στα καρφιά τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, διότι με τους Αμερικάνους δεν παίζεις. Παίζουν αυτοί με σένα.
Υ.Γ. 1: Στο «Βήμα» δεν κοιτάμε μόνο τα ρεπορτάζ, τις συνεντεύξεις και τα άρθρα. Κοιτάμε και το εντιτόριαλ. Το πραγματικό εντιτόριαλ που υπογράφεται από τον Αντώνη Καρακούση, όχι το παραμύθι της πρώτης σελίδας. Έγραψε εκεί, μεταξύ άλλων, ο διευθυντής του φύλλου:
«Έπειτα από επτά χρόνια ύφεσης και επαναλαμβανόμενων κρίσεων ασυνέχειας και αναξιοπιστίας, η ελληνική οικονομία μπορεί να προσβλέπει αντικειμενικά σε καλύτερες μέρες.»
Σε περίπτωση που δεν καταλαβαινόμασταν δηλαδή…
Υ.Γ. 2: Μην αρχίσουμε τώρα ότι στην κυβέρνηση δεν είναι κουμμούνια και αριστεροί και επαναστάτες και λοιπά και λοιπά. Στη διεθνή πολιτική δεν έχει σημασία τι ξέρεις εσύ, σημασία έχει τι νομίζει ο άλλος.
- από το newpost.gr
