Επειτα από επτά χρόνια ύφεσης και επαναλαμβανόμενων κρίσεων ασυνέχειας και αναξιοπιστίας, η ελληνική οικονομία μπορεί να προσβλέπει αντικειμενικά σε καλύτερες μέρες.
Εχει επιτύχει μοναδική στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά δημοσιονομική προσαρμογή και διά αυτής ακόμη μεγαλύτερη διαρθρωτική παρέμβαση.
Το κράτος έχει περιορίσει δραστικά τις δαπάνες του, έχει συγκρατήσει τις κύριες πηγές εξόδων του και συγκεκριμένα τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και τις δαπάνες του κοινωνικοασφαλιστικού τομέα μέσω της μείωσης των συντάξεων.
Οι δύο αυτές πηγές συγκροτούν το 80% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και μέχρι πρότινος θεωρούνταν λόγω του πολιτικού κόστους ανελαστικές.
Επιπλέον, η ελληνική οικονομία μπορεί να προσβλέπει σε έλεγχο των δαπανών εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, μέσω της υπεσχημένης ρύθμισής του από εταίρους και δανειστές.
Δηλαδή στο σκέλος των δαπανών έχουν διαμορφωθεί προϋποθέσεις ελέγχου σε μακροπρόθεσμη βάση, υπό τον όρο πάντα ότι...
Η συνέχεια εδώ
