Καθώς απολάμβανα τον απογευματινό καφέ μου στο σαλόνι του σπιτιού μου διαβάζοντας και ακούγοντας μουσική, ξαφνικά, άρχισαν έξω στο δρόμο κάποια επίμονα κορναρίσματα. Δεν έδωσα σημασία στην αρχή. Η ώρα περνούσε όμως και τα κορναρίσματα δεν έλεγαν να κοπάσουν.
Από περιέργεια, βγήκα έξω στο πεζοδρόμιο για να δω τι συμβαίνει επιτέλους. Τι να δω; Δύο νεοελληναράδες, σκυλοβρίζονταν σαν χαμίνια.
Αιτία; Τα γνωστά. Ο ένας είχε κλείσει την είσοδο τού γκαράζ τού άλλου. Όταν έφτασα κοντά, το μόνο που συγκράτησα στο τέλος τού αγρίου καβγά, ήταν η εξής στιχομυθία:
- «Σού ζήτησα συγγνώμη».
- «Από τότε που ανακαλύφθηκε η συγγνώμη»...
- «Ξέρω, μισοχέσιμο»...
- «Στα μούτρα σου» !
- «Στα δικά σου» !
Ο ένας τελικά μπήκε στο αυτοκίνητό του κι έφυγε κι ο άλλος πήγε να πάρη το δικό του, που το είχε αφήσει παρακάτω, για να μπη στο σπίτι του. Τους άκουσε όλη η γειτονιά...
Τελειωμένη κοινωνία. Μαλάκας λαός. Καφρίλα...
Μετά από πέντε χρόνια μνημονίων, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΒΑΖΕΙ ΜΥΑΛΟ. «Θα μάς φάνε λάχανο» τα αλβανά, οι μαύροι και οι μουσουλμάνοι εισβολείς - έποικοι. Είμαστε άξιοι τής μοίρας μας.
Διηνέκης
