Σε συνέχεια των όσων σάς είπα εδώ, οι γιατροί τού Νοσοκομείου Γεννηματά δεν μού έκαναν εισαγωγή, αλλά μού έλεγαν ότι πρέπει να πάω σε Στρατιωτικό Νοσοκομείο (και είχαν δίκιο). Σε εκείνο που ΔΕΝ είχαν δίκιο, ήταν στη διάγνωση, διότι είχαν πέσει έξω. Μιλούσαν για... ουρολοίμωξη.
Κάποια στιγμή, λέω στους γονείς μου: «Πηγαίνετέ με στο 401, στην Κατεχάκη, να πεθάνω τουλάχιστον εκεί».
Έτσι, για δεύτερη φορά, βρέθηκα στο 401. Στην αρχή, πάλι, ουδείς μού 'δινε σημασία. Απελπίστηκα.
Καθόμασταν με τους γονείς μου σ' έναν διάδρομο, δίχως να ξέρουμε τι να κάνουμε. Κάποια στιγμή, περνά από μπροστά μας ένας νεαρός ιατρός και κοντοστάθηκε. Το μάτι του έπεσε πάνω στη μπλούζα που φορούσα, η οποία έγραφε ΚΕΕΔ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ειδικών Δυνάμεων) και είχε το έμβλημα των Καταδρομών.
- «Τι κάνεις εσύ εδώ;» μού λέει.
- «Είμαι πάρα πολύ άρρωστος» τού απήντησα.
- «Ξέρεις, είμαι Δόκιμος Αξιωματικός τού Υγειονομικού στην 3η Μεραρχία Ειδικών Δυνάμεων», αλλά τώρα υπηρετώ εδώ, στην πτέρυγα τής Εντατικής Νοσηλείας. Για να δω τι έχεις. Έχεις πρηστεί, ε;»
- «Μάλιστα. Έχω πυρετό εδώ και πολλές ημέρες και τσούζουν τα ούρα μου».
- «Έχεις την «νόσο των στρατοπέδων».
- «Δηλαδή»;
- «Παρωτίτιδα».
- «Τι είναι αυτό»;
- «Δεν πέρασες μαγουλάδες μικρός. Πρέπει να εισαχθείς αμέσως στο Τμήμα των Λοιμωδών».
========================
Ο Δόκιμος, καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται, κανόνισε και με έβαλαν αμέσως σε ένα άδειο δίκλινο. Την ευχή μου νά 'χη, πάντοτε...
Τις επόμενες δέκα ημέρες, με πλάκωσαν στην κορτιζόνη. Περνούσε καθημερινώς ο Διευθυντής των Λοιμωδών μαζί με ειδικευομένους ιατρούς, τους έδειχνε τα χάλια μου και τους έκανε μάθημα γύρω από τη λοιμώδη νόσο μου.
Την δεύτερη ημέρα, έφεραν κι έναν άλλον ασθενή, έναν Ανθυπασπιστή τής Αστυνομίας. Σάς μίλησα γι' αυτόν, εδώ. Τον θυμάστε τον κυπατζή τής Τροχαίας; Τού Τμήματος Τροχαίας Αγίας Παρασκευής ήταν. Ναι-ναι, όπως το διαβάσατε. Αυτού τού Τμήματος ήταν και το... «περίεργο» περιπολικό που έστειλε δεκάδες ανθρώπους στον θάνατο την 23η Ιουλίου, στο Μάτι...
Έχω δη πολλά στη ζωή μου φίλες και φίλοι... Γι' αυτό, «να με... συμπαθάτε» όταν ρίχνω κά'να «μπινελίκι» στο ξεφτιλισμένο το (παρα-)κράτος τής Ψωροκώσταινας (τής Ελληνικής Δημοκρατίας δηλαδή...)
Διηνέκης
