Κρατάτε γερά !


Σε όσους απέμειναν όρθιοι: Καρτερία και Ευψυχία !

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Τρίτη και φαρμακερή - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ - ιστορία (από τα τέλη τής δεκαετίας τού '80)


Εγώ, κόλλησα παρωτίτιδα στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων και ούτε εμένα με πίστευαν...
Με έβαλαν με 40,1 πυρετό, να κάνω πρόβες για την παρέλαση τής Ορκωμοσίας...
Ούτε κι εγώ ζήτησα τίποτα, αν και θα μπορούσα να τους γαμήσω ό,τι είχαν και δεν είχαν, βγαίνοντας στις εφημερίδες (δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση ακόμη, τότε...) ή στρεφόμενος κατά τού Δημοσίου με αγωγές και μηνύσεις κατά κάποιων κομπλεξικών αξιωματικών...

Ένας ξεφτιλισμένος Γενικός Αρχίατρος (Συνταγματάρχης, με τρία χρυσά αστέρια) στο 401, μού είπε επί λέξει:
«Βάλε θερμόμετρο μπροστά μου. Αλίμονό σου αν δεν έχεις πυρετό».

Όταν το θερμόμετρο έδειξε 40,1 βαθμούς, συνέχισε: «Εντάξει, έχεις πυρετό, πήγαινε πίσω στη μονάδα σου».

- «Μα, το θερμόμετρο, έδειξε ότι έχω πυρετό» τού είπα...
- «Γι' αυτό σού είπα να επιστρέψεις στο Μεγάλο Πεύκο. Από εκεί δεν σ' έστειλαν με το ασθενοφόρο τού Κέντρου;»
- «Μάλιστα».
- «Πήγαινε να ορκιστείς. Αν δεν είχες πυρετό, δεν έχεις ιδέα τι θα πάθαινες».

Πήγα πίσω. Συνέχισα να πηγαίνω στις αγγαρείες και στις πρόβες τής παρελάσεως για την Ορκωμοσία. Ο Ιατρός τού Κέντρου (Λοχαγός) «έπαθε πλάκα» όταν είδε ότι επέστρεψα πίσω αυθημερόν, με το ασθενοφόρο που μέ 'στειλε...

- «Λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για 'σένα, μού ψέλλισε με σκυμμένο το κεφάλι.

Στον λόχο, ο επιλοχίας με γάμησε στις αγγαρείες και στις ειρωνείες. Έλεγε σε όλους ότι πήγα να «το παίξω» άρρωστος...

Πέρασαν αρκετές ημέρες μέχρι την Ορκωμοσία και την 4ήμερη άδεια. Κόντευα να πεθάνω. Κάθε 'μέρα και χειρότερα ήμουν. Κανείς δεν μού 'δινε σημασία. Πονούσα σ' όλο μου το σώμα και τα ούρα μου έτσουζαν. Πυρετό όλη 'μέρα και ούτε ασπιρίνη. Οι λεμφαδένες μου, είχαν πρηστεί...

Κανένας δεν νοιαζόταν. Μεγάλη απανθρωπιά.

Στην Ορκωμοσία, ήρθαν οι γονείς μου και με πήραν. Με πήγαν στο Γεννηματά στη Μεσογείων (Ρυθμιστικό λεγόταν τότε). Δεν με δέχονταν, επειδή ήμουν στρατιώτης...

Η Οδύσσειά μου, συνεχίστηκε κι άλλο. Με κορτιζόνη με έσωσαν. Πέθαινα. Δεν θέλω να πω άλλα. Είμαι ακόμη, πολύ πικραμένος.
Κι ας έχουν περάσει 31 χρόνια...
Πρώτη φορά τα λέω...
Με πιάσανε τα κλάματα τώρα.
Αν θέλετε, το πιστεύετε.

===================================
Με αφορμή, αυτήν την ανάρτηση, εδώ
==========================================
Οι άλλες δύο - πικρές - ιστορίες μου, εδώ κι εδώ.
==========================================
Διηνέκης